در پاسخ بايد گفت: پدر و مادر به حكم عواطف نيرومندشان كمتر ممكن است فرزندان را به دست فراموشى بسپارند، در حالى كه بسيار ديده شده كه فرزندان پدر و مادرشان را خصوصاً هنگام پيرى و ازكارافتادگى فراموش مى‌كنند و اين دردناك‌ترين حالت براى والدين و بدترين ناشكرى براى فرزندان محسوب مى‌شود.

دقّت فوق‌العاده در احترام به پدر و مادر

در آيات 22 تا 25 سوره اسراء بخشى از ريزه‌كارى‌ها در برخورد مؤدّبانه و احترام‌آميز پدران و مادران بازگو شده است:

از يك‌سو روى حالات پيرى آنها كه در آن هنگام از هميشه به حمايت و محبّت و احترام نياز دارند انگشت نهاده مى‌گويد: «كمترين سخن اهانت‌آميز را به آنها مگوى».

والدين ممكن است بر اثر كهولت به جايى برسند كه نتوانند بدون كمك ديگرى حركت كنند و از جا برخيزند و حتّى ممكن است قادر به دفع آلودگى از خود نباشند، در اين هنگام آزمايش بزرگ فرزندان شروع مى‌شود.

آيا وجود چنين پدر و مادرى را مايه رحمت مى‌دانند يا مايه بلا و مصيبت و عذاب؟ آيا صبر و حوصله كافى براى نگهدارى احترام‌آميز از چنين پدر و مادرى را دارند يا هر زمان با نيش زبان، كلمات سبك و اهانت‌آميز و حتّى گاه با تقاضاى مرگ او از خدا قلبش را مى‌فشارند و مى‌آزارند؟

از سوى ديگر، قرآن مى‌گويد: در اين هنگام به آنها اف مگو. يعنى كمترين اظهار ناراحتى و ابراز تنفّر مكن. باز اضافه مى‌كند با صداى بلند و اهانت‌آميز و فرياد با آنها سخن مگوى و تأكيد مى‌كند كه با قول كريم و گفتار بزرگوارانه با آنها سخن بگوى كه اينها نهايت ادب در سخن را مى‌رسانَد، چرا كه زبان كليد قلب است.