براى اينكه هيچ‌كس در حال خونسردى كارد برنمى‌دارد تا سر كسى را ببُرد.

2. «خشم» از خطرناك‌ترين ابزارهاى شيطان براى گناه كردن است. البتّه خشم از موهبت‌هاى الهى است كه به‌نادرست از آن استفاده مى‌شود، زيرا «خشم» عبارت است از بسيج تمام نيروهاى بدن براى مقابله با مشكل. به عبارت ديگر، خداوند خشم را در انسان آفريده تا بتواند در مقابل تهاجمات از خود دفاع كند، زيرا اگر در اين حالت خونسرد باشد و نيروهاى بدنش بسيج نشود نمى‌تواند از خودش دفاع كند.

برخى مى‌گويند: انسان در حال عادى حدود يك دهم نيروهايش آماده است، ولى در حال عصبانيّت قدرتش ده برابر مى‌شود. يعنى تمام نيروهايش بسيج مى‌شوند، لذا مى‌بينيم كه برخى در حالت عادى ضعيف به‌نظر مى‌رسند ولى در حال خشم و عصبانيّت پنج نفر هم از عهده آنها برنمى‌آيد و نمى‌توانند او را نگاه دارند چرا كه همه قدرت او بسيج شده است. در نتيجه اين چيزى را كه خداوند در انسان آفريده از نعمت‌هاى اوست ولى بايد در جاى خودش مصرف شود. به تعبيرى ديگر، خشم بر دو قسم است: خشم مذموم، خشم ممدوح و واجب.

انسان بايد در مقابل عاصيان و گناهكاران غيرت شرعى داشته باشد و نبايد نسبت به آنها بى‌توجّه بود. آن روايت معروف كه خداوند عدّه‌اى از ملائكه را براى عذاب قومى فرستاد، ولى آنها مأموريّت خويش را انجام نداده برگشتند و عرض كردند: بارالها، در ميان اين قوم مردى عابد در دل شب بيدار بود و عبادت مى‌كرد و نخواستيم آنها را نابود كنيم، به آنها وحى شد كه دوباره برگرديد و آن آبادى را ويران كنيد و آن مرد را هم نابود كنيد و بعد در روايت علّت چنين ذكر شده كه همين پيرمرد عابد كه در نيمه‌هاى شب عبادت مى‌كند، حتّى يك‌بار در برابر گناه خشمگين نشده و به رگ غيرتش برنخورده است.

بنابراين انسان در جايى كه بايد امر به معروف و نهى از منكر كند و خشمگين شود بايد به وظيفه‌اش بپردازد و در برابر گناه از پاى ننشيند و چنين خشمى‌