در هيچ مرحله‌اى خالى از مشكلات و ناراحتى و رنج و مشقّت نيست، خواه اين مشكلات جنبه جسمانى و بدنى داشته باشد، يا جنبه روحى و فكرى و يا هر دو.

در حديث بسيار پرمعنايى از امام علىّ بن الحسين عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود:

وَالرّاحَةُ لَم تُخلَق في الدُّنيا وَلا لِأهلِ الدُّنيا إنَّما خُلِقَتِ الرّاحَةُ في الجَنَّةِ وَلِأهلِ الجَنَّةِ والتَّعَبُ وَالنَّصَبُ خُلِقا في الدُّنيا وَلِأهلِ الدُّنيا وَما اعطِىَ أحَدٌ مِنها جَفنَةً إلّااعطِىَ مِنَ الحِرصِ مِثلَيها وَمَن أصابَ مِن الدُّنيا أكثَرَ كانَ فيها أشَدَّ فَقراً لأنَّهُ يَفتَقِرُ إلَى النّاسِ في حِفظِ أموالِهِ ويَفتَقِرُ إلى‌ كُلّ آلَةٍ مِن آلاتِ الدُّنيا فَلَيسَ في غِنَى الدُّنيا راحَةٌ

: «راحتى و آسايش در دنيا و براى اهل دنيا وجود ندارد. راحتى و آسايش تنها در بهشت و براى اهل بهشت است و رنج و تعب در دنيا و براى اهل دنيا آفريده شده و (به همين دليل) هر كسى پيمانه‌اى از آن به دست مى‌آورَد دو برابر آن حرص نصيب او مى‌شود و كسانى كه از دنيا بيشتر دارند فقيرترند، زيرا محتاج ديگران در حفظ اموال خويش‌اند و به وسايل و ادوات زيادى براى حفظ آن نيازمندند. بنابراين در ثروت دنيا راحتى وجود ندارد».

سپس امام در ذيل حديث فرمود:

كَلّا ما تَعِبَ اولِياءُ اللّهِ فِى الدُّنيا لِلدُّنيا، بَل تَعِبُوا فِى‌الدُّنيا لِلآخِرَةِ

: «هرگز دوستان خدا در دنيا به خاطر دنيا رنج و تعب نمى‌كشند، بلكه رنج و تعب آنها در دنيا براى آخرت است». [1] اين واقعيّتى است كه در مشاهدات عينى خودمان آن را مى‌بينيم. با چشم مى‌نگريم كه همه چيز در حال زوال و تغيير است و چيزى در اين دنيا بقا و دوام ندارد. از نظر علمى نيز ثابت شده كه دنيا رو به فرسودگى مى‌رود و خورشيد با اين عظمت روزى خاموش مى‌شود، چنانكه قرآن مى‌فرمايد: «إِذَا الشَّمْسُ كُوّرَتْ» [2] تمام عالم هستى روزبه‌روز در حال پوسيدگى و فرسايش است، همان چيزى كه امروز آن را انتروپى يعنى كهولت و فرسودگى و پوسيدگى مى‌نامند.

[1]. صدوق، خصال، ص 64، ح 95.

[2]. سوره تكوير، آيه 1.