پرخورى از دو بعد مادّى و معنوى مورد توجّه است:

1. بُعد مادّى:

اعتدال در غذا مسأله‌اى است كه ما به اهمّيّت آن واقف نيستيم و نمى‌دانيم چه اثر مهمّى هم از نظر جسمانى و بهداشتى دارد و هم از نظر روحانى و معنوى. ثابت شده كه بيشتر بيمارى‌هاى انسان به‌سبب پرخورى است.

برخى پزشكان استدلالى براى آن دارند و مى‌گويند: ميكروب‌ها دائم از چهار طريق معروف: هوا، غذا، آب و گاهى هم پوست وارد بدن مى‌شوند و هيچ راهى براى جلوگيرى از آنها نيست.

وقتى پوست كه سدّ بسيار محكمى در برابر نفوذ ميكروب‌هاست خراش برمى‌دارد ممكن است از طريق همين خراشيدگى، ميكروب وارد بدن شود و سدّ دفاعى آن را بشكند. بنابراين ما هميشه در معرض هجوم انواع ميكروب‌ها و بيمارى‌ها هستيم و در صورتى بدن ما آمادگى دفاع پيدا مى‌كند كه مراكز عفونى در بدن نباشد. مى‌گويند جاهاى آماده در بدن براى ميكروب‌ها و پرورش انواع آنها عبارت است از انواع چربى‌هاى اضافى كه در لابه‌لاى بافت‌هاى بدن ذخيره مى‌شوند، درست مثل زباله‌اى كه وقتى در جايى مدّت زيادى بماند عامل بيمارى و پخش ميكروب مى‌شود. از جمله چيزهايى كه مى‌تواند اين بيمارى‌ها را درمان كند سوزاندن اين موادّ اضافى در بدن است و سوزاندنش هم از طريق روزه گرفتن صورت مى‌گيرد. اين استدلالى است همه‌فهم، زيرا هركسى متوجّه مى‌شود كه وقتى مقدارى غذاى اضافى در بدن باشد و جذب بدن نشود در بدن ذخيره و در نتيجه كار قلب زيادتر مى‌گردد.

بار سنگين به كلّيه دستگاه‌هاى بدن ضربه مى‌زند لذا قلب و ساير دستگاه‌ها زود بيمار و طبعاً عمر آدمى كوتاه مى‌شود. بنابراين اگر كسى طالب سلامتى است بايد از پرخورى بپرهيزد و به كم‌خورى عادت كند، به‌خصوص كسانى كه فعّاليّت جسمانى كمترى دارند.

يكى از پزشكان مى‌گفت: بيست سال است كه به درمان بيماران مى‌پردازم‌