2.

وَ لا تَجعَلوا ايمانَكُم ذَريعَةً الى‌ مَعاصيكُم‌

. بعضى ايمان را وسيله گناه قرار مى‌دهند مى‌گويند: ما اگر آلوده هستيم خدا كريم است. با ايمان به كرم خداوندى گناه مى‌كند. اين جمله در بين مردم بسيار معروف است كه «ما همه غرق گناهيم و يك حسين داريم». در اينجا ولايت را وسيله معصيت مى‌كنند. اين ايمان نيست، بلكه مقدّمه نافرمانى است. كسى كه چنين مى‌گويد دروغ مى‌گويد. اگر واقعاً توكّل بر خدا دارى مطيع او باش و توكّل را وسيله‌اى براى ارتكاب معاصى قرار نده. اين شبيه همان بحثى است كه در بحث شفاعت مى‌شود و در تفسير نمونه هم آمده است. نقل مى‌كنند شاعرى در مدح اميرالمؤمنين على عليه السلام چنين سرود:

شب در خواب ديد كه اميرمؤمنان على عليه السلام فرمود: حاجب، خيلى بد شعر گفتى، شعرت را عوض كن.

عرض كرد: چه بگويم؟

فرمود، بگو:

كسى كه معتقد به ولايت است مى‌داند كه هر هفته حدّاقل يكى‌دو بار اعمالش را حضور صاحب الزّمان عليه السلام مى‌برند. در قرآن چنين مى‌خوانيم: « «وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ»؛ بگو: عمل كنيد خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را مى‌بينند». [1] خدا و پيغمبر و امام اعمال او را مى‌بينند. بايد از رخ امام زمان خجالت بكشد و گناه نكند. اگر نامه اعمال ما را به امام زمان عليه السلام بدهند از بالا به پايين همه گناه است: دروغ، تهمت، غيبت، بدزبانى. اگر به‌درستى مؤمن باشيم كارى نمى‌كنيم كه موجب آزردگى و رنجش امام شود. نفرين امام زمان عليه السلام را براى خودمان نمى‌خريم و بسا بسيارى از مسائل اجتماعى و فردى را كه گرفتار آن مى‌شويم به سبب رنجش حضرت حجّت عليه السلام باشد.

[1]. سوره توبه، آيه 105.