قرآن مى‌فرمايد: « «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَوةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِى‌الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ»؛ بدانيد كه زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمّل‌پرستى و فخرفروشى در ميان شما و افزون‌طلبى در اموال و فرزندان است». [1] بازى‌گوشى و سرگرمى مال بچّه‌هاست. برخى عقلشان به‌اندازه عقل بچّه‌هاست، گرفتار خاكبازى مى‌شوند و به دنيا دل مى‌بندند، ولى عقل‌هاى كامل هرگز گرفتار اين زرق‌و برق نمى‌شوند. مى‌بينيد كه بچّه‌ها خانه بازى مى‌كنند، بچّه‌اى پليس مى‌شود، يكى وزير مى‌شود و ديگرى چيز ديگر. گاهى نيز ما از بازى بچّه‌ها خنده‌مان مى‌گيرد و به خود مى‌گوييم اينها چه مى‌كنند! كسانى هم هستند كه وقتى به ما و اعمالمان نگاه مى‌كنند خنده‌شان مى‌گيرد كه حرف حساب اينها چيست؟

مگر اينها مى‌خواهند در دنيا باقى بمانند؟

بعد از اين هشدار، حضرت پنج دستور صادر مى‌كند كه هركدام از اينها گاه به صورت كلمات قصار از حضرتش نقل شده و هر كدام برنامه مستقلّى است:

1.

فَلا تُؤْثِروا هَواكُم عَلى طاعَةِ رَبّكُم‌

. انسان هوشيار و بيدار كسى است كه اطاعت خدا را بر اطاعت نفس مقدّم بدارد. در تقاطع‌ها مشخّص مى‌شود كه چه كسى مسلمان است و چه كسى نيست. چنانكه در قرآن مى‌خوانيم كسانى كه مى‌گويند: «به بعضى ايمان مى‌آوريم و بعضى را انكار مى‌كنيم» «وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ» [2] معلوم مى‌شود هنوز مسلمان نشده‌اند. مؤمن و مسلمان ميل و هوى‌و هوسش را بر خواست خدا ترجيح نمى‌دهد. چنين نيست كه هرگونه ميلش بود رفتار كند و احكام الهى را زير پا بگذارد. هرجا كه مطابق ميلم بود حكم خدا را خيلى درست و محكم بدانم و بگويم چقدر مصالح الهى در اين احكام است، امّا در جايى كه مخالف هوى‌و هوس من است بگويم عسر و حرج است، ضرورت است،

«الضَّروراتُ تُبيحُ المَحظوراتِ»

، پس اشكالى ندارد.

[1]. سوره حديد، آيه 20.

[2]. سوره نساء، آيه 20.