طريق اتحاد، يا پيمانهاى مختلف، به هم پيوسته و جوامع بزرگترى را تشكيل مى‌دهند.

خلاصه اين كه جوامع پيشرفته همواره به سوى وحدت مى‌روند، زيرا واحدهاى بزرگتر امكانات زيادترى براى ترقى و تكامل دارند.

اسلام نه تنها پايه مسائل فكرى و عقيده‌اى را بر اساس «توحيد و وحدت» گذارده، بلكه در مسائل اجتماعى و سياسى و اقتصادى نيز اصل‌ «توحيد و وحدت» زير بناى اجتماع اسلامى را تشكيل مى‌دهد.

اسلام مرزهاى‌ «جغرافيائى» و «نژادى» و «طبقاتى» را در هم كوبيد، و بر ويرانه‌هاى آنها، جامعه واحدى كه تمام انسانها- بدون استثنا- مى‌توانستند در آن شركت كنند بنا نهاد، حتى اگر روزى افراد انسان- آن طور كه آرزو دارند- همه كرات منظومه شمسى را تسخير نمايند دامنه اين جامعه واحد اسلامى در آن جا نيز گسترده خواهد شد.

اسلام اگر مى‌خواست روى «نژاد عرب» تكيه كند، آن چنان كه سنت جاهليت و طرز تفكّر مردم آن روز بود، و بدبختانه امروز هم به صورت ديگرى عنوان شده، هرگز عالمگير نمى‌شد