و تمايل به انزواى اجتماعى و سياسى كه خود معلول يك سلسله نقاط ضعف روانى است، از چنين فكرى استقبال مى‌كنند.

اينها چنين وانمود مى‌كنند كه اگر ما وارد معركه نمى‌شويم نه به خاطر ترس از مشكلات يا مرد ميدان نبودن است بلكه ما مى‌دانيم سياستهاى خارجى به قدرى مرموز و ريشه دار است كه ما هر قدمى برداريم بالاخره به نفع آنها تمام مى‌شود پس چه بهتر كه به گوشه عزلت نشسته و بقيه زندگى را (اگر بشود آن را زندگى نام نهاد) نفسى مى‌كشيم آسوده و عمرى به سر آريم!

ملل شرق بايد با اين طرز تفكّر و اين «بدبينى افراطى» نسبت به حوادث اجتماع خود مبارزه كنند، و در عين هوشيارى و توجّه عميق به سياستهاى بيگانگان اين فكر را كه «هر حادثه‌اى از سياست آنها آب مى‌خورد و هرگز نمى‌توان از چنگال سياستهاى استعمارگران رهايى جست و چه بهتر كه تسليم حوادث شويم» از مغز خود بيرون سازند.

ملل شرق بايد اين خود باختگى و رعب و وحشتى را كه از نفوذ افسانه‌اى سياست غرب بر اجتماعات آنها سايه افكنده، از خود و اجتماعات خود دور كنند و قبل از هر چيز ايمان پيدا كنند كه مى‌توانند مقدّرات خود را به دست خويش گيرند.