عزوجل فرمود: (الذين اذا ذُكِرَ اللّه وَ جِلَتْ قُلُوبهُم» [1].

4- رهبه براى عبادت كنندگان است، چون خود را مقصّر درگاه باريتعالى مى‌دانند، خداوند عزّ شأنه فرمود: «وَ يدعوننا رَغَباً وَ رَهَبا» [2].

5- هيبت براى عارفان است، زيرا شاهد دادگاه و عدل الهى، خداوند است. يعنى قاضى دادگاه شاهد است‌ «يُحَذِّركُمُ اللّه نفسه» [3].

به اميد اين كه قلب ما در اين دنيا خائف شود تا در آخرت آمن گردد. مرحوم الهى در ذيل اين فراز (قد براهم الخوف برى القداح) چنين گويد:

[1]. سوره انفال، آيه 2.

[2]. سوره انبياء، آيه 90.

[3]. سوره آل عمران، 30- براى اين 5 قسم مى‌توانيد به خصال، جلد 1، صفحه 282 و بحار، جلد 70، صفحه 381 و ميزان الحكمه، جلد 3، صفحه 187 مراجعه كنيد؛ صاحب مفردات خوف را چنين تعريف كرده است: «توقّع مكروه عن أمارة مظنونة او معلومة» يعنى انتظار مكروهى كه علامت ظنّى يا قطعى بر وقوع آن قائم شده، همچنان كه رجاء، انتظار محبوب و امر خوبى است كه علامت ظنى يا قطعى بر وقوع آن قائم شده است؛ و صاحب مفردات خوف را ضدّ امن قرار داده است.

و نيز خشيت را خوفى كه با تعظيم همراه است دانسته و اكثر اين نوع خوف را ناشى از علم به آنچه از آن ترسيده شده، معرفى كرده و لذا علماء راستين داراى اين چنين خوفى هستند (الخشية خوف يشوبه التعظيم و اكثر ما يكون ذلك عن علم بما يخشى منه).

و همچنين وجل را «استشعار الخوف» تعريف كرده، يعنى خوف را لباس قلب خود كرده است (استشعر خوف الله: جعله شعار قلبه) شعار لباس زيرين است كه به موى بدن مى‌چسبد.

و نيز رهبة را ترس با اضطراب معنى كرده است: «مخافة مع تحرّر و اضطراب» (ترسى همراه با پريشان حالى و درماندگى). درباره هيبت در مفردات چيزى نفرموده و چنانكه از كتب لغت مثل مجمع البحرين، اقرب الموارد و لسان العرب استفاده مى‌شود «هيبت»، ترس همراه با بزرگ شمردن طرف مقابل است ترسى كه همراه با اجلال و تعظيم باشد ..