102- انتقامجو نيست‌

«انْ بُغِىَ عَليه صَبَرَ حَتّى يكونَ اللّه هو الذّى يَنْتَقِمُ لَه‌»

ترجمه: اگر ظلمى به پرهيزگار شود صبر مى‌كند تا خداوند انتقام او را بگيرد.

شرح: اگر به او ستمى شود شكيبائى كرده و مقابله به مثل نمى‌كند و به فكر انتقام نمى‌افتد، البته اين نسبت به دوستان يا دشمنانى است كه عدم انتقام تأثير مثبت روى آنها مى‌گذارد، يا در مقابل ظالمانى است كه قدرت انتقام از آنها نيست، يعنى جزع و فزع و ناراحتى نمى‌كند، بلكه انتقام را به خدا وامى‌گذارد و قبلا بحث درباره انتقام و صبر مشروحاً گذشت.

اولياء بزرگ خدا و پرهيزگاران واقعى كسانى بودند كه زندگى آنها آميخته با اين‌گونه صبر بود، از خود مولى على (عليه السلام) تا امام حسن عسكرى (عليه السلام) و حتى امام زمان (عليه السلام) دچار ظلم طواغيت و ستمگران بودند و با صبر و واگذارى انتقام به خداوند به وظائف الهى خود عمل كردند. شيعيان واقعى آن بزرگواران، همچون ابى‌ذرها نيز چنين كردند، در اينجا نامه‌اى كه ابوذر غفارى اين مبارز بزرگ و صبور دوران، براى «حُذَيفه بن يمان» دوست قديمى خود كه از اصحاب رسول خدا (صلى الله عليه و آله) و از شيعيان على (عليه السلام) بود و در زمان عثمان در پست فرماندارى بصره قرار گرفته بود،

نوشته است،