وگر خندد چو گل خندد در اين باغ‌

نه آشوب افكند در باغ چون زاغ‌

غنچه لب گشايد در تبسّم‌

كه آرد بلبلان را در ترنّم‌

كه لبخند نهان خوش چون ربا بست‌

چو خنده صبحدم كز آفتابست‌

لب خندان خوش است اما نه چندان‌

گل از خنده خزان گرد ببستان‌

بخند اى نازنين ليك بينديش‌

كه لبخند فزون دل را كند ريش‌

ببين در قهقهه كبك خرامان‌

كه چشم باز بر وى گشت خندان‌

شنيدم طرفه كبك كوهسارى‌

خرامان بود چون زيبا نگارى‌

به خنده كوه را رقصان همى خواست‌

نشاطش مى‌فزود و غصّه مى‌كاست‌

به دشت از قهقهه آن كبك دلشاد

ز بالا، شاهبازى ديده بگشاد

گرفت آن كبك خندان را به چنگال‌

ز بهر طعمه بشكستش پر و بال‌

مبادا ناگهان باز شكارى‌

كند بازى به كبك كوهسارى‌

در اين محفل تو چون شمع اى خردمند

به جان سوز و به لب آهسته مى‌خند

كه مى‌ترسم ز لبخند فزونت‌

فلك چون غنچه سازد غرق خونت‌