و رحمت خود قرار داد، چنانكه براى سكون و راحتى و خواب شب را خلق كرد و براى ذكر در صبح دخالتى عظيم در رزق و روزى است از اين جهت اهتمام پرهيزگاران به ذكر در صبح است. [1]

اما اين كه روز را براى رزق و معاش قرار داده چون فرمود: وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتاً- وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاساً- وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشاً: «و خواب شما را مايه آسايش قرار داديم و شب را پوششى براى شما گردانيديم، و روز را وقت طلب معيشت قرار داديم». [2]

و اما دليل بر اين كه ذكر و ياد خدا در صبحگاه موجب ازدياد رزق مى‌شود، اخبار زيادى است كه دو روايت را مرحوم خوئى نقل كرده است.

1- از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه فرمودند: «نشستن بعد از نماز صبح و مشغول به تعقيبات و دعاء بودن تا اين كه خورشيد طلوع كند، بهتر است در طلب روزى از سير و تلاش در زمين».

يعنى اگر انسان به ياد خدا بود، و سپس به دنبال روزى رفت، خدا او را موفق‌تر مى‌كند، تا كسى كه بلافاصله بعد از نماز به دنبال كار رود.

2- حمّاد بن عثمان گفت از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه مى‌فرمود: «نشستن مرد در تعقيب نماز صبح تا طلوع خورشيد نافذتر و مؤثرتر است در طلب رزق از سوار شدن در دريا و حركت در آن»، گفتم، گاهى حاجت و نيازى براى مرد است كه‌

مى‌ترسد (اگر دير شود) فوت شود، فرمود: «داخل آن كار شود و به دنبال حاجتش رود، و ذكر خداوند عزوجل گويد زيرا او مادامى كه وضو دارد در حال تعقيبات است».

پس از اين روايات به دست مى‌آيد كه بهتر است انسان ذكر خدا را بعد از نماز گويد و مشغول به تعقيبات شود، و اگر كارى ضرورى بود كه نمى‌تواند بنشيند،

[1]. هر سه روايت در جلد 12 شرح نهج البلاغه خوئى ذيل همين فراز، صفحه 141.

[2]. سوره نبأ، آيات 9 تا 11 ..