به مناسبت ذكر ركوع و سجود رواياتى درباره فضيلت آنها ذكر مى‌كنيم:

امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«عَلَيكُم بِطُولِ الرُّكوُع و السُّجود فَانَّ احَدَكُم اذا اطالَ الرّكوعَ و السُّجود هَتَف ابْليسُ مِن خَلفِه فَقال يا وَيلَه اطاعَ و عصيتُ وَ سَجَدَ وَ ابيتُ»:

«بر شما باد به طولانى كردن ركوع و سجود؛ زيرا وقتى كه يكى از شما

ركوع و سجده خود را طولانى كند، ابليس ندا دهد از پشت سر او، واى برمن، اطاعت كرد و عصيان كردم، سجده كرد و إبا نمودم». [1]

امام باقر (عليه السلام) نيز فرمود:

«مَن اتَمَّ رُكُوعَه لَم يَدخُله وَحْشَةُ القبر»:

«كسى كه ركوع خود را تماماً با جاى آورد و حق آن را ادا كند، وحشت قبر به او راه پيدا نكند». [2]

بيش از همه شيطان به مسئله سجده حساس است، زيرا او به وسيله همين سجده رانده شد، و در روايتى از مولى على (عليه السلام) آمده كه سجده را طولانى كنيد كه عملى سنگين‌تر بر ابليس نيست كه ببيند انسانى در سجده است، زيرا او امر به سجده شد و عصيان كرد. [3]

چنانكه در روايات آمده طولانى كردن سجده از آئين ائمه و سنّت توبه‌كنندگان است و سجده گناهان را مى‌ريزد، چنانكه باد برگ درختان را سجده نهايت مرتبه عبادت فرزندان آدم است. [4]

در روايتى چنين آمده:

«اقْرَبُ مايَكُون العَبْدُ الى اللّه وَ هُوَ ساجِدٌ»:

«نزديكترين حالت بنده به خدا وقتى است كه به سجده مى‌رود». [5]

[1]. سفينة البحار، جلد 1، صفحه 534، ماده «ركع».

[2]. سفينة البحار، جلد 1، صفحه 534، ماده «ركع».

[3]. بحار الانوار، جلد 85، صفحه 161؛ ميزان الحكمه، جلد 4، صفحه 383.

[4]. سفينة البحار، جلد 1، صفحه 598، ماده «سجد» اصل عبارت چنين است: «قد ورد ان طول السجود من دين الائمه (عليهم السلام) و انه من سنن الاوابين و انّه من اشدّ الاعمال على ابليس و يحط الذنوب كما يحطّ الريح ورق الشجر».

[5]. سفينة البحار، جلد 1، صفحه 9- 598 ..