[جلد دوم‌]

28- 29- ركوع و سجده‌هاى طولانى پرهيزگاران‌

«فَهُم حانُونَ عَلى اوساطِهِم مُفْتَرِشُونَ لِجباهِهم وَ اكُفّهِم و رُكَبِهم و اطْرافِ اقْدامِهِم»

ترجمه: متّقين در پيشگاه الهى به ركوع مى‌روند و جبين و دست و پا به هنگام سجده بر خاك مى‌سايند.

شرح: وقتى آن‌گونه كه ذكر شد آيات خدا را تلاوت مى‌كنند و مى‌شنوند، بايد اين‌گونه نيز خضوع و خشوع كنند و به ركوع روند، و اعضاء بر خاك مالند، و گويا اين اعضاء را فرش زمين مى‌كنند. اينان براى خدا اين اعضاء را بر خاك مى‌گذارند و غير او را در اين عمل شريك او نمى‌گردانند؛ زيرا كه خود فرمود: «انَّ المَساجِدَ للّه فَلا تَدعُوا مَعَ اللهِ احَداً». [1]

روايت است كه معتصم عباسى از امام جواد (عليه السلام) درباره اين آيه سؤال كرد و حضرت فرمود:

«هِىَ الاعْضاءُ السِّبْعَة الَتّى يَسْجُدُ عَلَيها»:

آن (مساجد) اعضاء هفت‌گانه‌اى هستند كه سجده با آنها صورت مى‌گيرد. [2]

[1]. سوره جنّ، آيه 18.

[2]. منهاج البراعة، جلد 12، صفحه 127 ..