«دعوت كننده مردم با اعمال خود باشيد، نه دعوت كننده به زبانهايتان». يعنى تأثير عمل بسيار بالاتر از تأثير زبان است و حتى بهترين طريقه امر به معروف و نهى از منكر است.

با اين مقدمه حال به فرازهاى مورد بحث بپردازيم:

راضى نبودن به عمل كم و زياد نديدن عمل كثير

37- لا يَرضَونَ من اعمالِهِم القَليل. 38- وَ لا يَسْتَكثِرونَ الكَثير

پرهيزگاران از اعمال كم خود خشنود نيستند، همت والاى آنها وافق وسيع فكرى آنها اجازه نمى‌دهد كه به عمل كم‌

اعتناء و اكتفاء كنند، آنها براى اعمال كم‌ارزشى نمى‌بينند و اعمال فراوان خود را زياد نمى‌بينند.

در كتاب «الغارات» از بعضى از اصحاب امام على (عليه السلام) نقل شده كه به او گفته شد «كم تَصدّق؟ الا تُمسك؟ قال: انّى لو اعْلَمُ انّ اللّه قَبِلَ مِنّى فرضاً واحداً لَامسكتُ و لكنّى و اللّه ما ادرى أقَبِل اللّه مِنّى شيئا امْ لا»: «چقدر صدقه و انفاق مى‌كنى؟ آيا دست نگه نمى‌داريد از انفاق كردن؟ گفت: اگر مى‌دانستم خداوند يكى از اينها را از من قبول كرده دست نگه مى‌داشتم، ولى چه كنم به خدا قسم نمى‌دانم چيزى از من قبول كرده يا نه». [1]

و چگونه اعمال خود را هر چند فى نفسه كثير باشد، در مقابل نعمتهائى كه خدا به آنها داده زياد شمارند.

[1]. الغارات، جلد 1، صفحه 90 و 91؛ ميزان الحكمه، جلد 7، صفحه 24، صاحب ميزان الحكمه در پاورقى همين صفحه گفته ابن ابى الحديد در شرح نهج‌البلاغه خود از محمدبن فضيل غزوان نقل كرده كه به امام على (عليه السلام) شبيه اين حرف را زدند (چقدر صدقه مى‌دهى؟ چقدر از مالت خرج مى‌كنى؟ آيا امساك نمى‌كنى ....) قابل توجه است كه كتاب «الغارات» نوشته ابواسحاق ابراهيم بن محمد ثقفى كوفى متوفى 283 هجرى قمرى، از كتابهاى نفيس و مورد اعتناء فريقين (شيعه و سنى) است ..