چند جمع ميان هر سه تفسير نيز ممكن است. [1]

[بَدا:]

«ثُمَّ بَدا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ»

تعبير به‌ «بَدا» كه به معناى پيدا شدن رأى جديد است، نشان مى‌دهد كه قبلًا چنين تصميمى در مورد يوسف نداشتند، و اين عقيده را احتمالًا همسر عزيز مصر، براى اولين بار پيشنهاد كرد و به اين ترتيب، يوسف عليه السلام بى‌گناه به گناه پاكى دامانش، به زندان رفت و اين نه اولين بار بود و نه آخرين بار كه انسان شايسته‌اى به جرم پاكى به زندان برود. [2]

[بداء:]

«بداء» در لغت به معناى آشكار شدن و وضوح كامل است و به معناى پشيمانى نيز آمده؛ زيرا شخصى كه پشيمان مى‌شود حتماً مطلب تازه‌اى براى او پيدا مى‌شود.

بدون شك‌ «بداء» به اين معنا در مورد خداوند معناى ندارد و هيچ آدم عاقل و دانايى ممكن نيست احتمال بدهد مطلبى بر خدا پوشيده باشد و سپس با گذشت زمان بر او آشكار گردد؛ اصولًا اين سخن كفر صريح و زننده‌اى است و لازمه آن نسبت دادن جهل و نادانى به ذات پاك خداوند است و ذات او را محل تغيير و حوادث دانستن. حاشا كه شيعه اماميه چنين احتمالى را درباره ذات مقدس خدا بدهند.

آنچه شيعه نسبت به معناى‌ «بداء» اعتقاد دارد و روى آن اصرار و پافشارى مى‌كند و طبق آنچه در روايات اهل بيت عليهم السلام آمده: ما عرف اللَّه حق معرفته من لم‌يعرفه بالبداء «آن كس كه خدا را با بداء نشناسد او را درست نشناخته است». [3]

[بُدْن:]

«وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاها لَكُم مِّنْ شَعَائِرِ اللَّهِ»

«بُدْن» (بر وزن قدس) جمع‌ «بدنة» (بر وزن عجله) به معناى شتر بزرگ و چاق و گوشت دار است. و از آنجا كه چنين حيوانى براى مراسم قربانى، اطعام فقرا و نيازمندان مناسب‌تر است، مخصوصاً روى آن تكيه شده؛ و گرنه مى‌دانيم چاق بودن حيوان قربانى از شرائط الزامى نيست. همين مقدار كافى است كه لاغر نبوده باشد. [4]

[بَدْو:]

«بَدْو» به بيابان اطلاق مى‌گردد. [5]

[بديع:]

«بَديعُ السَّمَاواتِ»

«بديع» به معناى به وجود آورنده چيزى بدون سابقه است، يعنى خداوند آسمان و

[1]. ليل، آيه 8 (ج 27، ص 92)

[2]. يوسف، آيه 35 (ج 9، ص 477)

[3]. رعد، آيه 39 (ج 10، ص 288)

[4]. حجّ، آيه 36 (ج 14، ص 120)

[5]. يوسف، آيه 109 (ج 10، ص 119)