[إنجيل:]

«التَّوْراةَ وَ الإِنْجِيْلَ»

«انجيل» در اصل، كلمه يونانى است به معناى‌ «بشارت» يا «آموزش جديد» و نام كتابى است كه بر حضرت عيسى عليه السلام نازل شده است.

اين واژه 12 بار در قرآن مجيد، به همين معنا استعمال شده است، و همه جا به صورت مفرد است؛ ولى قابل توجّه اين كه آنچه امروز به نام‌ «انجيل» معروف است، كتاب‌هاى زيادى است كه از آنها به‌ «اناجيل» تعبير مى‌شود، و معروف از ميان آنها انجيل‌هاى چهارگانه‌ «لوقا»، «مرقس»، «متى» و «يوحنا» است و مسيحيان اعتقاد دارند كه اين چهار انجيل به وسيله اين چهار تن از ياران مسيح عليه السلام، يا شاگردان آنها نگاشته شده، و تاريخ تأليف آنها به 38 سال بعد از حضرت مسيح عليه السلام، تا حدود يك قرن بعد از او مى‌رسد؛ بنابراين كتاب اصلى مسيح عليه السلام به عنوان يك كتاب آسمانى مستقل، به دست فراموشى سپرده شده و تنها بخش‌هايى از آن كه در حافظه اين چهار تن بوده است، آميخته با افكار خودشان در اين‌ «چهار انجيل» تحرير يافته است. [1]

[أَنْداد:]

«فَلا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً»

«أَنْداد» جمع‌ «ندّ» (بر وزن ضدّ) به معناى شريك و شبيه، به تعبير دقيق‌تر چنان كه در «مفردات» مى‌گويند: «ندّ» و «نديد» به معناى چيزى است كه از نظر گوهر و ذات شريك و شبيه چيز ديگرى باشد؛ و جمع‌ «نِدّ» به معناى‌ «مثل» است. ولى آن‌گونه كه‌ «راغب» در «مفردات» و «زبيدى» در «تاج العروس» (از بعضى از اهل لغت) نقل كرده‌اند «نِدّ» به چيزى گفته مى‌شود كه شباهت جوهرى به چيز ديگرى دارد؛ ولى‌ «مثل» به هر گونه شباهت اطلاق مى‌شود. بنابراين‌ «نِدّ» معناى عميق‌تر و رساترى از «مثل» دارد. [2]

[إنزال:]

«وَ لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ»

«انزال» (فرو فرستادن) از مادّه‌ «نُزول» معناى عامى دارد كه هم شامل نزول تدريجى مى‌گردد، و هم نزول دفعى. بعضى نيز معتقدند «انزال» فقط نزول دفعى است. [3]

[أَنْزَلْنَا:]

[1]. آل عمران، آيه 3 (ج 2، ص 493)؛ حديد، آيه 27 (ج 23، ص 403)

[2]. بقره، آيات 22، 165 (ج 1، صفحات 158، 639)؛ ابراهيم، آيه 30 (ج 10، ص 397)؛ زمر، آيه 8 (ج 19، ص 411)

[3]. بقره، آيه 99 (ج 1، ص 423)؛ زمر، آيه 2 (ج 19، ص 390)؛ دخان، آيه 3 (ج 21، ص 161)