«شبيه» است؛ بنابراين جمله «وَ هُمْ بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ» مفهومش اين است كه: آنها همتا، شريك و شبيه براى خدا قائل مى‌شوند.

«يَعْدِلُونَ» ممكن است از مادّه «عدول» به معناى انحراف و بازگشت از حق به سوى باطل باشد، بنابراين مفهومش اين است كه:

آنها از خداوند واحد يكتا به غير او عدول مى‌كنند. [1]

[يَعْرِشُونَ:]

«كَانُوا يَعْرِشُونَ»

«يَعْرِشُونَ» از مادّه‌ «عَرْش» در اصل، به معناى درختان و باغ‌هايى است كه به وسيله نصب داربست‌ها برپا مى‌شوند و منظره زيبا و پرشكوهى دارند. [2]

[يَعْزُبُ:]

«مَا يَعْزُبُ عَنْ رَبِّكَ»

«يَعْزُبُ» از مادّه‌ «عزوب»، در اصل، به معناى دورى و جدايى از خانه و خانواده، براى يافتن مرتع جهت «گوسفندان» و چهار پايان است، و سپس به معناى غيبت و پنهانى، به طور مطلق استعمال شده است.

و به همين مناسبت به مردان يا زنانى كه از همسر خود دور مانده‌اند «عزب» يا «عزبه» گفته مى‌شود. [3]

[يَعَضُّ:]

«وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ»

«يَعَضُّ» از مادّه‌ «عَضّ» (بر وزن سدّ) به معناى گاز گرفتن با دندان است، و معمولًا اين تعبير در مورد كسانى كه از شدت حسرت و تأسف ناراحتند، به كار مى‌رود، چنان كه در فارسى نيز ضرب المثل است كه فلان كس «انگشت حسرت به دندان مى‌گزيد» (ولى در عربى به جاى انگشت، دست گفته مى‌شود، و شايد رساتر باشد، چون هميشه انسان در چنين حالاتى انگشت نمى‌گزد بلكه گاه پشت دست را مى‌گزد، مخصوصاً در زبان عربى بسيار مى‌شود كه: همچون آيه مورد بحث، «يَدَيْهِ» يعنى هر دو دست، گفته مى‌شود كه شدت تأسف و حسرت را به طرز گوياترى بيان مى‌كند). [4]

[يُعَمَّر:]

«مَا يُعَمَّرُ مِنْ مُّعَمَّرٍ»

«يُعَمَّر» از مادّه‌ «عمر» در اصل از «عمارت» به معناى آبادى گرفته شده است، و اين كه:

به مدت حيات انسان «عمر» گفته مى‌شود، به خاطر آنست كه آبادى و عمارت بدن او در اين مدت است. [5]

[1]. انعام، آيات 1، 150 (ج 5، ص 186؛ ج 6، ص 42)؛ نمل، آيه 60 (ج 15، ص 545)

[2]. اعراف، آيه 137 (ج 6، ص 394)

[3]. يونس، آيه 61 (ج 8، ص 401)؛ سبأ، آيه 3 (ج 18، ص 26)

[4]. فرقان، آيه 27 (ج 15، ص 86)

[5]. فاطر، آيه 11 (ج 18، ص 222)