آرامش و عدم تكبر مى‌باشد، و استعمال مصدر در معناى اسم فاعل در اينجا براى تأكيد است، يعنى: آنها آنچنانند كه گويى عين آرامش و بى‌تكبّرند! [1]

[هَوى‌:]

«غَضَبي‌ فَقَدْ هَوى‌»

«هَوى‌» از مادّه‌ «هَوْى» در اصل، به معناى سقوط كردن از بلندى است، كه معمولًا نتيجه آن، نابودى است، به علاوه، در اينجا اشاره به سقوط مقامى و دورى از قرب پروردگار و رانده شدن از درگاهش نيز مى‌باشد. [2]

[هِيْم:]

«فَشارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ»

«هِيْم» (بر وزن ميم) جمع‌ «هائم» (و بعضى آن را جمع «اهيم» و «هيماء» مى‌دانند) در اصل از «هُيام» (بر وزن فرات) به معناى «بيمارى عطش» است كه به شتر عارض مى‌شود، اين تعبير در مورد عشق‌هاى سوزان، و عاشقان بيقرار نيز به كار مى‌رود.

بعضى از مفسران «هِيم» را به معناى زمين‌هاى شنزار مى‌دانند كه، هر قدر آب روى آن بريزند در آن فرو مى‌رود، و گويى هرگز سيراب نمى‌شود! [3]

[1]. فرقان، آيه 63 (ج 15، ص 167)

[2]. طه، آيه 81 (ج 13، ص 290)

[3]. واقعه، آيه 55 (ج 23، ص 247)