تكرار ملالت‌انگيز مى‌باشد به آن گفته مى‌شود (گاهى به صورت املاء و گاهى به صورت املال). [1]

[وهّاب:]

«رَبِّكَ الْعَزيزِ الْوَهَّابِ»

«وهّاب» از مادّه‌ «هِبَة» صيغه مبالغه و به معناى بسيار بخشنده است، اشاره به اين كه:

نبوت تنها يك موهبت نيست، بلكه موهبتهاى متعددى است كه دست به دست هم مى‌دهد، تا كسى بتواند عهده‌دار آن منصب گردد، موهبت علم، تقوا، عصمت، شجاعت و شهامت. [2]

[وَهَّاج:]

«سِراجاً وَهَّاجاً»

«وَهَّاج» از مادّه‌ «وَهَج» (بر وزن كرج) به معناى نور و حرارتى است كه از آتش صادر مى‌شود بنابراين، ذكر اين وصف براى اين چراغ پر فروغ آسمانى اشاره‌اى به دو نعمت بزرگ است كه خمير مايه همه مواهب مادى اين جهان است: «نور» و «حرارت».

در «لسان العرب» در معناى اين لغت مى‌گويد: حرارت آفتاب و آتش از فاصله دور است. [3]

[وَهَبْنَا:]

«وَوَهَبْنَا لِداوُدَ سُلَيْمَانَ»

«وَهَبْنَا» از مادّه‌ «هِبَة» به معناى بخشيديم مى‌باشد. [4]

[ويح، ويس، ويل:]

«فَوَيْلٌ لِّلَّذِيْنَ كَفَرُوا»

واژه‌هاى‌ «ويل»، «ويس» و «ويح» در لغت عرب، در مواردى به كار مى‌رود كه شخصى به حال ديگرى تأسف مى‌خورد، منتها «ويح» در مقام ترحم گفته مى‌شود، «ويس» در مقام تحقير، و «ويل» در موارد كارهاى زشت و قبيح.

«وَيل» در لغت عرب، در مواردى گفته مى‌شود كه فرد يا افرادى به هلاكت بيفتند، و معناى عذاب و بدبختى را مى‌دهد، و به گفته بعضى، مفهومى شديدتر از عذاب دارد.

جمعى گفته‌اند: «ويل»، چاه يا دره‌اى است در دوزخ، ولى منظور اين گويندگان اين نيست كه در لغت به اين معنا آمده، بلكه در حقيقت بيان مصداق است.

«وَيْل» را بعضى به معناى «هلاكت»، بعضى به معناى «انواع عذاب» و بعضى آن را به معناى «وادى پر عذابى در جهنم» نيز تفسير كرده‌اند.

اين كلمه معمولًا در مورد حوادث اسفناك به كار مى‌رود، در سوره‌ «مرسلات» حكايت‌

[1]. بقره، آيه 282 (ج 2، ص 448)

[2]. ص، آيه 9 (ج 19، ص 243)

[3]. نبأ، آيه 13 (ج 26، ص 38)

[4]. ص، آيه 30 (ج 19، ص 290)