بگذارد، او را از بدى‌ها بترساند، و يا قلب او را متوجّه نيكى‌ها گرداند، وعظ و موعظه ناميده مى‌شود. [1]

[وَفْد:]

«إِلَى الرَّحْمنِ وَفْداً»

«وَفْد» (بر وزن وقت) در اصل، به معناى هيئت يا گروهى است كه براى حل مشكلاتشان نزد بزرگان مى‌روند، و مورد احترام و تكريم قرار مى‌گيرند. [2]

[وُفِّيَتْ:]

«وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ»

«وُفِّيَتْ» از مادّه‌ «وَفاء» به معناى ادا كردن به طور كامل است. [3]

[وقار:]

«فَالْحامِلاتِ وِقْراً»

«وقار» به معناى سنگينى حركات و عظمت و آرامش و حلم است. [4]

[وقايه:]

«وَبِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ»

«وقايه» به معناى نگهدارى اشياء است در برابر امورى كه به آنها زيان و آزار مى‌رساند. [5]

[وَقَب:]

«غاسِقٍ إِذا وَقَبَ»

«وَقَب» (بر وزن شفق) از مادّه‌ «وَقْب» (بر وزن نقب) به معناى حفره و گودال است، سپس فعل آن به معناى ورود در گودال به كار رفته، گويى موجودات شرور و زيان‌آور از تاريكى شب استفاده كرده، و با ايجاد حفره‌هاى زيانبار، براى تحقق بخشيدن به مقاصد پليد خود، اقدام مى‌كنند، يا اين كه اين تعبير اشاره به «نفوذ كردن» است. [6]

[وقت معلوم:]

«يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ»

در اين كه منظور از «يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ»، چه روزى است، مفسران احتمالات متعددى داده‌اند:

بعضى گفته‌اند: منظور پايان اين جهان و بر چيده شدن دوران تكليف است، چرا كه بعد از آن، طبق ظاهر آيات قرآن، همه جهانيان از بين مى‌روند و تنها ذات پاك خداوند باقى مى‌ماند، بنابراين، تنها به مقدارى از درخواست ابليس موافقت شد.

بعضى ديگر احتمال داده‌اند: منظور از «وقت معلوم» زمان معينى است كه تنها خدا مى‌داند، و جز او هيچ كس از آن آگاه نيست، چرا كه اگر آن وقت را آشكار مى‌ساخت‌

[1]. يونس، آيه 57 (ج 8، ص 390)

[2]. مريم، آيه 85 (ج 13، ص 152)

[3]. زمر، آيه 70 (ج 19، ص 571)

[4]. ذاريات، آيه 2 (ج 22، ص 317)؛ نوح، آيه 13 (ج 25، ص 78)

[5]. بقره، آيه 4 (ج 1، ص 111)

[6]. فلق، آيه 3 (ج 27، ص 495)