[وِزْر:]

«وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى‌»

«وِزْر» به معناى بار سنگين است، و به معناى مسئوليت، نيز مى‌آيد؛ چرا كه آن هم يك‌بار سنگين معنوى بر دوش انسان محسوب مى‌شود، و اگر به وزير، وزير گفته مى‌شود، به خاطر آن است كه: بار سنگينى از ناحيه امير، يا مردم بر دوش او گذارده شده است. و از «وَزَر» (بر وزن نظر) گرفته شده كه به معناى پناهگاه در كوه است، و گاه به معناى مسئوليت نيز آمده است و گناهان را نيز به همين جهت‌ «وزر» مى‌گويند كه بار سنگينى است بر دوش گناهكار. [1]

[وَزَر:]

«كَلَّا لا وَزَرَ»

«وَزَر» (بر وزن قمر) در اصل، به معناى پناهگاه‌هاى كوهستانى و مانند آن است و در آيه مورد بحث به معناى هر گونه پناهگاه است. [2]

[وزع:]

«وَالطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ»

«يوزعون» از «وزع» هم به معناى بازداشتن و هم به معناى حرص و علاقه شديد به چيزى آمده است كه انسان را از امور ديگر بازمى‌دارد. [3]

[وَزن:]

«وَ الْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ»

«وَزن» به معناى مصدرى است، يعنى «وزن كردن»، و اين كلمه مبتدا و «الحَقّ» خبر آن است، گر چه احتمالات ديگرى در تركيب جمله فوق داده شده ولى آنچه گفتيم از همه نزديك‌تر است. [4]

[وَزِير:]

«وَزيراً مِّنْ أَهْلِي»

«وَزِير» از مادّه‌ «وزر» در اصل، به معناى بار سنگين است، و از آنجا كه وزيران بسيارى از بارهاى سنگين را در كشوردارى بر دوش دارند، اين نام بر آنها گذارده شده است. و نيز كلمه «وزير» به معاون وياور اطلاق مى‌شود. [5]

[وسط:]

«جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطاً»

«وسط» در لغت هم به معناى حد متوسط در ميان دو چيز آمده، و هم به معناى جالب، زيبا و عالى و شريف، و اين هر دو ظاهراً به يك حقيقت باز مى‌گردد؛ زيرا معمولًا شرافت و زيبايى در آن است كه چيزى از افراط و تفريط دور باشد و در حد اعتدال قرار گيرد. [6]

[وُسْع:]

[1]. اسراء، آيه 15 (ج 12، ص 66)؛ فاطر، آيه 18 (ج 18، ص 244)؛ انشراح، آيه 2 (ج 27، ص 144)

[2]. قيامت، آيه 11 (ج 25، ص 293)

[3]. نمل، آيه 17 (ج 15، ص 459)

[4]. اعراف، آيه 8 (ج 6، ص 114)

[5]. طه، آيه 29 (ج 13، ص 213)؛ فاطر، آيه 18 (ج 18، ص 244)؛ قيامت، آيه 11 (ج 25، ص 293)

[6]. بقره، آيه 143 (ج 1، ص 556)