و به افراد «سخاوتمند» نيز «كوثر» گفته مى‌شود. [1]

[كُوِّرَتْ:]

«إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ»

«كُوِّرَتْ» از مادّه‌ «تكوير» در اصل، به معناى پيچيدن و جمع و جور كردن چيزى است (همچون پيچيدن عمامه بر سر)، اين مطلبى است كه از كتب مختلف لغت و تفسير استفاده مى‌شود، و گاه آن را به «افكندن» يا «تاريك شدن» چيزى گرفته‌اند، و به نظر مى‌رسد اين دو معنا نيز به همان ريشه اول بازگشت مى‌كند. [2]

[كَهْل:]

«فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا»

«كَهْل» به معناى شخص يا چيزى است كه به سرحدّ كمال رسيده است، و از آنجا كه انسان در سى سالگى تا چهل يا پنجاه سالگى به حدّ تكامل مى‌رسد، اين سال‌ها را سال‌هاى كهولت مى‌نامند، و كمتر از آن را «شَباب» (جوانى) و بيشتر از آن را «شَيب» (پيرى) مى‌گويند. [3]

[كَيْد:]

«فَأَرادُوا بِهِ كَيْداً»

«كَيْد» در اصل به معناى هر گونه‌ «چاره‌انديشى» است، خواه در طريق صحيح باشد يا غلط، هر چند غالباً در موارد مذموم استعمال مى‌شود، و با توجّه به اين كه در اينجا به صورت‌ «نكره» آمده، نكره‌اى كه دلالت بر عظمت و اهميت مى‌كند، اشاره به نقشه وسيع و گسترده‌اى است كه آنها براى نابود ساختن ابراهيم عليه السلام، و برچيدن اثرات تبليغ قولى و عملى او، طرح كرده بودند. اين واژه به معناى مكر، تلاش و كوشش، و جنگ نيز آمده است.

و به گفته «راغب» در «مفردات»، نوعى چاره‌جوئى است (كه پنهانى و از طريق آماده ساختن مقدمات بوده باشد)، و آن دو گونه است: «نكوهيده» و «پسنديده»، هر چند استعمال آن در مذموم بيشتر است، ولى در عين حال در ممدوح نيز به كار مى‌رود. [4]

[1]. كوثر، آيه 1 (ج 27، ص 397)

[2]. تكوير، آيه 1 (ج 26، ص 180)

[3]. آل عمران، آيه 46 (ج 2، ص 640)

[4]. صافات، آيه 98 (ج 19، ص 119)؛ طور، آيه 42 (ج 22، ص 471)؛ مرسلات، آيه 35 (ج 25، صفحه 420)؛ طارق، آيه 15 (ج 26، ص 389)