است؛ و در اين صورت اشاره به مسأله توحيد مى‌باشد. در حالى كه‌ «لِقائِهِ» اشاره به مسأله معاد است، يعنى آنها هم منكر مبدأ هستند و هم منكر معاد.

و يا اشاره به‌ «آيات تشريعى» يعنى آياتى كه خداوند بر پيامبرانش نازل كرده، كه هم از مبدأ سخن مى‌گويد، هم از نبوّت و هم از معاد، و در اين صورت تعبير به‌ «لِقائِهِ» از قبيل ذكر عام بعد از خاص است. اين احتمال نيز، وجود دارد كه، منظور، همه آيات خدا در عالم آفرينش و تشريع است. [1]

[آيَةٍ:]

«مَا نَنْسَخْ مِنْ آيَةٍ»

«آيه» جمع‌ «آى» در لغت، به معناى نشانه و علامت است. [2]

[آيَةً بَيِّنَةً:]

«مِنْها آيَةً بَيِّنَةً»

تعبير به‌ «آيَةً بَيِّنَةً» (نشانه روشن) اشاره به آثار باقى‌مانده شهر «سدوم» است كه طبق آيات قرآن در مسير راه كاروان‌هاى مردم‌ «حجاز» قرار داشت، و تا زمان ظهور پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز باقى بود. [3]

[1]. عنكبوت، آيه 23 (ج 16، ص 258)

[2]. بقره، آيه 106 (ج 1، ص 449)

[3]. عنكبوت، آيه 35 (ج 16، ص 282)