چند نكته درباره اين روايت:

الف) علّامه شيخ الشريعه اصفهانى قدس سره مى‌نويسد، در نسخه تصحيح شده كتاب «الكافى» كه نزد او موجود است اين‌گونه آمده:

«و قال: لا ضرر و لا ضرار»، يعنى اين عبارت با «واو» به ما قبل خود عطف شده است، نه با «فاء». [1] ب) در كتاب احياء موات، مسأله‌اى عنوان شده و در حكم آن ميان علما اختلاف است كه مالك چاه آب، اگر نياز خود و حيوانات و زارعتش از آب چاه بر طرف شد، آيا واجب است كه زيادى آب چاه را در اختيار كسانى كه براى آشاميدن خود يا حيواناتشان يا زراعتشان به آن نياز دارند بگذارد؛- حال خواه بلا عوض باشد، يا در مقابل عوضى اين كار را انجام دهد- يا واجب نيست؟ قول معروف آن است كه واجب نيست. ولى از شيخ الطائفه، در

[1]. قاعدة لا ضرر/ 16: (... وليعلم، ان ما فى بعض النسخ من عطف قوله: «فقال لا ضرر ولا ضرار» بالفاء تصحيف قطعا، والنسخ الصحيحة المعتمدة من الكافى متفقة على الواو، فليكن على ذكر».