استعمال آب، ترس از تلف يا زياد شدن مرض را دارد، بر روى آن مسح كند ...».

سپس مى‌گويد: دليل ما بر اين حكم، قول خداست كه مى‌فرمايد: «وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِى الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ» [1]؛ و اين كه اگر حكم به وجوب كندن جبيره كنيم موجب حرج است؛ سپس به اجماع و به برخى از اخبار استدلال كرده، ولى به قاعده «لا ضرر» استدلال نكرده است. مثل همين استدلال را در بسيارى از مسائل تيمّم مى‌توان ديد.

2. محقّق، در «معتبر» [2] در مسأله ترس از زياد شدن مرض، يا كندى خوب شدن آن، يا ظاهر شدن عيبى در اعضاء، حكم به جواز تيمّم مى‌دهد؛ سپس دليل آن را آيه شريفه: «وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِى الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ» و ادلّه ديگرى ذكر مى‌كند؛ و به قاعده «لا ضرر» استدلال نمى‌كند.

3. علّامه در «تذكره» [3] براى جواز تيمّم هنگام ترس از ايجاد عيب در بدن به واسطه استعمال آب، به آيه شريفه: «وَ مَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِى الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ» استدلال كرده، و به قاعده «لا ضرر»

[1]. سوره حج (22)، آيه 78.

[2]. المعتبر فى شرح المختصر، ج 1، ص 365.

[3]. تذكرة الفقهاء، ج 2، ص 160.