آنان است (وابتغوا الیه الوسیلة). اهل بیت (علیهم السلام)، آبرومندان درگاه الهی و اولیای برگزیده او هستند، بنابراین با توسل به آنان و زیارت مرقدهای پاکشان، باید به شفاعت آنها امیدوار بود و از الطاف بی کرانشان بهرهمند گردید.[1]
رسول گرامی اسلام فرموده است: «من اتانی زائراً کنت شفیعه یوم القیامة»: «هر کس به زیارت من آید، روز قیامت شفیع او خواهم بود»[2] و نیز «من جاءنی زائراً لا یعمله حاجة الا زیارتی کان حقاً علیَّ ان اکون له شفیعاً یوم القیامة»؛ «هر کس به زیارت من آید و هیچ کاری جز زیارت من نداشته باشد، بر من حق است که روز قیامت شفیع او باشم». و نتیجه شفاعت ورود به بهشت است (وجبت له الجنة).
از دیدگاه عارف والا مقام بهاری همدانی، نسیم الطاف ایشان و رشحات انوار آن بزرگواران، بر زوّار و قاصدین ایشان میرسد
پس خوب است زوّار
به امید استشفاع از برای بخشش گناهان و رجای وصول بر فیوضات عظیمه، رو به آن بزرگواران کنند.[3]
عالم ربانی مرحوم نراقی نیز گفته است: «پس هر که بر قبور مطهره ایشان حاضر شد، جهت زیارت ایشان، بر او مطلع میگردند
پس دامن شفاعت به میان میزنند و از خداوند طلب حوایج ایشان را میکنند و ازدرگاه الهی، مسألت بر آمدن مطالب و آمرزش گناهان ایشان را میکنند. همین سرّ است در ترغیب به زیارت پیامبر (ص)