انسان در سایه سار زیارت، در مییابد که ضمن حرمت نهادن به مقام والای امامت و ولایت، باید در عرصههای معنوی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، امام (ع) را پیشوا و مقتدا قرار داده، به حق او پیروی کند و این پیروی و پذیرش امامت را باور داشته باشد و زندگی بدون آن را، زندگی در جهالت و گمراهی بداند (من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة).[2]
در واقع سرّ و روح اصلی زیارت «معرفت و شناخت» است؛ چنان که توصیه شده: «بر تو است با تمام جدّ و جهد خود و آنچه در توان داری، در زیارت آن حضرت (رسول خدا) کوشش کنی؛ زیرا تو مبانی شناسایی آن بزرگوار و معرفت حقوق و مراحم او را محکم ساخته و به آن یقین کردهای».[3]
بر این اساس آنچه مایه کمال زیارت میشود، معرفت و شناخت مقام و موقعیت زیارت شونده است
ثوابهای اخروی و آثار دنیوی که در روایات آمده، بر زیارت واقعی مرتب است.
شش. بهرهمندی از شفاعت و آمرزش گناهان
یکی از آثار و اسرار گران قدر زیارت، جلب عنایت و توجّه معصومین (علیهم السلام) و بهرهمندی از شفاعت و آمرزش خواهی آنان در محضر باری تعالی است. یکی از اموری که انسان را به رحمت الهی، بسیار امیدوار میکند، مسأله شفاعت مقرّبان درگاه الهی و واسطه قراردادن
[1] بحار الانوار، ج 99، ص 37. [2] فلسفه زیارت و آیین آن، ص 93 بحار الانوار، ج 8، ص 368. [3] المراقبات، ج 2، ص 228.