محبت و مودّت مسلمانان نسبت به خاندان وحی است. حضوری عاشقانه در پیشگاه اولیای الهی و یاد کرد مقام والای آنان و انس و دوستی با آن بزرگواران، نشانه ایمان و تقوای قلوب است. حبّ و ولای پیشوایان معصوم و آل نبی (ص)، دستور خداوند و درخواست علوّ درجه برای ایشان و اهدای ثواب نماز و قرائت قرآن به آنها و
همه در جهت عمل به این سفارش است که: لا اسألکم علیه اجرا الّا المودة فی القربی.[1]
برای ایجاد و تثبیت حبّ و تولّای اهل بیت (علیهم السلام)، همواره زندهترین توصیه، زیارت آن بزرگواران است. زیارت نه تنها تمسّک و توسّل به آلیاسین است؛ بلکه همسویی و همراهی با آنان و اعلام برائت ودوری از دشمنان و مخالفان ایشان است. تولّا و تبرّا دو رکن اعتقادی شیعه است که با حضور در بارگاه نورانی خاندان عصمت و طهارت، به زیبایی جلوهگر میشود و زیارت آنان، باعث زنده شدن یاد و خاطره ایشان میگردد و این مورد پسند و خشنودی حضرت باری تعالی است: «من احبنا فقد احب الله و من ابغضنا فقد ابغض الله و من والانا فقر والی الله
».[2]
در زیارت جامعه نیز میخوانیم: «من والاکم فقد والی الله
و من احبّکم فقد احب الله
». بر همین اساس است که امام باقر (ع)، یکی از حکمتهای مهم طواف و حج خانه خدا را توجّه مردم به اهل بیت (علیهم السلام) و اظهار دوستی و مودّت با آنان میداند: «امروا ان یطوفّوا بهذا ثم یأتونا فیعرفونا مودّتهم ثم یعرضوا علینا نصرهم»؛ «به آنان (حج گزاران) فرمان داده شده تا در اینجا طواف کنند، سپس نزد ما