قرآن نیز میفرماید: فکلوا منها و اطعموا القانع و المعتر کذلک سخّرناها لکم لعلّکم تشکرون.[1] بر این اساس از امام (ع) روایت شده است که: خدای سبحان، قربانی کردن را دوست دارد «انّ الله عزّوجل یحبّ اطعام الطعام و إراقة (الدماء)».[2]
مسلماً وقتی افراد با ایمان، چهار پایان را با نام و یاد خدا ذبح و با نام او از آن تناول میکنند و به فرمانش، سهمی از آن را به دوستان و سهمی را به بندگان نیازمند میدهند؛ در واقع قلب خود و دوستان و فقیران را از مهر و محبت خدا سیراب میسازند. روش امام سجّاد (ع) و امام باقر (ع) در قربانی، بخشش یک سوم از آن به همسایگان و یک سوم به بینوایان بود و ثلثی را نیز برای خانواد خود باقی میگذاشتند.[3]
[1] حج 22، آیه 36. [2] وسائل الشیعه، ج 16، ص 374. [3] همان، باب 4، ح 12.