الهی است. و کسی که تلبیه را از سر صدق وحقیقت بر زبان جاری میسازد، در حقیقت توبه و بازگشتی به خدا نموده است که پاداش آن، پاکی جان و روح او ازآلودگی و گناه است. پیامبر (ص) میفرماید: «من اضحی یوماً ملبیّاً حتی تغرب الشمس غربت ذنوبه فعاد کما ولدته امه».[1] در حدیثی دیگر میفرماید: «من لبی فی احرامه سبعین مرّة ایمانا و احتسابا، اشهدالله له الف الف ملک ببرائة من النار و برائته من النفاق».[2]
هشت. اجابت، پس از قطع علایق
آنگاه که حجگزار لباس دوخته را از تن بیرون میآورد و لباس بندگی و طاعت را بر تن میکند، هویت جدیدی مییابد و این پس از آن است که علایق مادی و دنیوی را قطع میکند و در کسوت احرام و در جرگه محرمان قرار میگیرد. پس باید قبل از احرام و تلبیه، خود را در شکل جدید بیابد و این تحول و دگرگونی را در خود حس کند؛ آنگاه بگوید: «لبیک
» در این رابطه از امام صادق (ع) نقل شده است: «اذا فرغت من صلاتک و عقدت ما ترید، فقم وامش هنیئة فاذا استوت بک الارض ماشیا کنت او راکبا فلّب»[3] و نیز: «ان شئت لبیّت من موضعک و الفضل ان تمشی قلیلا ثم تلبّی».[4]
نه. سرّ تکرار تلبیه
مستحب است تلبیه هفتاد بار تکرار شود؛ این نشانه کثرت و
[1] الحج والعمره فی الکتاب و السنه، ص 156، ح 453. [2] همان، ص 156، ح 454. [3] وسائل الشیعه، باب 34 ابواب الاحرام، ح 1. [4] همان، باب 35، ح 1.