پيامبر عرض كرد: مى‌ترسم مردم مرا تكذيب كنند و سرم را بشكنند. خداوند با اين آيه ترس را از وى زايل كرد.

(لِتُنْذِرَ بِهِ وَ ذِكْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ‌): مقصود از نازل شدن قرآن اين است كه مردم را بوسيله آن بترسانى و براى مردم مؤمن ياد آورى باشد. اكثر علما معتقدند كه در اين آيه تقديم و تأخيرى است و جمله‌(فَلا يَكُنْ ...) در اصل در آخر آيه است. عده‌اى هم گفته‌اند: ترتيب آيه درست است. يعنى: بايد در دل تو ناراحتى نباشد تا مردم را بوسيله آن بترسانى و ... و امر و نهى و امثال و وعده و وعيد آن را به آنها ابلاغ كنى.

اينكه مى‌گويد: براى مردم مؤمن، ياد آورى است، بخاطر اين است كه فقط آنها از قرآن بهره‌مند ميشوند.

(اتَّبِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ‌): اين جمله خطاب به مكلفين است. يعنى بآنها بگو: از آنچه خداوند بر آنها نازل كرده است، تبعيت كنند. اين تبعيت در امور واجب و مستحبّ و مباح است كه بايد در اين امور تابع دستور خدا بوده و بآنها اعتقاد داشت هم چنان كه از حرام واجب است اجتناب كرد.

(وَ لا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ). و از غير قرآن پيروى نكنيد و از اين راه گناهكار نشويد. بديهى است كه هر كس مطيع قرآن نباشد، مطيع شيطان و بتهاست.

از اينجهت است كه خداوند دستور مى‌دهد كه از قرآن پيروى كنند و از پيروى غير آن خود دارى كنند و پيروى قرآن پيروى خداست.

(قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ‌)، شما مردم مشرك، كمى متذكر ميشويد و پند ميآموزيد.

در حقيقت منظور اين است كه اين روش شما پسنديده نيست. شما بايد از قرآن كريم تدريجاً پند بياموزيد و امور دين و دنياى خود را فرا بگيريد.

تذكر به معناى فرا گرفتن تدريجى است.