يعنى: مرا جز آل احمد، رهبرى نيست و مرا جز راه حق راهى نيست.

مقصود

بدنبال تهديدهاى سابق مى‌فرمايد:

(إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْ‌ءٍ): مقصود از كسانى كه ميان اجزاى دين خود تفرقه افكنده‌اند و فرقه فرقه شده‌اند، چه كسانى هستند؟

در اينباره اقوالى است: 1- سدّى و حسن گويند: منظور كفار و اصناف مشركين است.

اين آيه را «آيه السيف» نسخ كرد 2- قتاده گويد: منظور يهود و نصارى است كه يكديگر را تكفير ميكنند. 3- ابو هريوه و عايشه نقل كرده‌اند كه منظور گمراهان اين امت است. از امام باقر ع روايت است كه: دين خدا را بصورت اديانى در آورده‌اند، و بصورت احزاب و فرقه‌ها در آمده، يكديگر را تكفير مى‌كنند. بهر حال به پيامبر خود خطاب مى‌كند كه تو از آنها نيستى و هرگز در عقايد و مذاهب فاسدى كه دارند تو با آنها جمع نمى‌شوى. اما آنها چنين نيستند. در بعضى از عقايد فاسد با يكديگر متفقند اگر چه در بعضى ديگر اختلاف دارند. پيامبر از همه آنها برى و بيزار است. قتاده گويد: منظور اين است كه پيامبر با آنها آميزش نكند و از آنها جدا شود. كلبى و حسن گويند: يعنى: با آنها جنگ ندارى. سپس بوسيله آيه جنگ نسخ شد.

(إِنَّما أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ‌): سر و كار آنها با خداست و آنها را مجازات مى‌كند. برخى گويند: يعنى سر و كار آنها با خداست. آنها را مهلت مى‌دهد يا نمى‌دهد. برخى گويند:

يعنى در مسائلى كه اختلاف دارند، خدا حكم مى‌كند.

(ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ‌): روز قيامت آنها را از كردارشان آگاه مى‌سازد، تا اهل حق و اهل باطل شناخته شوند.