بيان آيه 159

قرائت‌

حمزه و كسايى در اينجا و در سوره روم «فارقوا» و ديگران «فرقوا» خوانده‌اند. قرائت اول از على ع نقل شده است. قرائت دوم باين معنى است كه آنها ميان اجزاى دين تفرقه انداختند، به بعضى ايمان مى‌آورند و به بعضى ايمان نمى‌آورند.

چنان كه مى‌فرمايد:(وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ) (نساء 150) وجه قرائت اول اين است كه منظور مفارقت و جدا شدن آنها از اين است، اين معنى نيز با معنى اول نزديك است، زيرا كسى كه قسمتى از دين را هم منكر شود، از دين خارج است.

لغت‌

شيع: فرقه‌هايى كه در عين اختلاف، در پاره‌اى از امور اتفاق نظر دارند، برخى گفته‌اند: اصل آن از ظهور و برخى گفته‌اند: اصل آن از تابع شدن است.

شاعر گويد:

يعنى: هان اى درخت خرمايى كه در ذات عرق هستى، در سايه خنك شما را سلامت دنبال كناد.

مى‌گويند: «آتيك غدا او شيعه» يعنى فردا يا روز بعد از فردا نزد تو مى‌آيم.

بنا بر اين شيعه يعنى افرادى كه از يكديگر تبعيت كنند. كميت گويد: