بيان آيه 109 تا 112

قرائت‌

ارجه: اهل مدينه و كسايى و خلف بكسر هاء خوانده‌اند. نافع و كسايى و خلف كسره هاء را اشباع كرده‌اند. عاصم و همزه به سكون هاء خوانده‌اند. ديگران «ارجئه» بهمزه ساكن و هاء مضموم خوانده‌اند (همچنين در شعراء) ابو على گويد:

بنا بر قرائت اخير اصل آن «ارجاء» است و بايد پس از همزه ساكن هاء را مضموم كرد. وجه سه قرائت قبل اين است كه در «ارجاء» دو لغت است: «ارجيت و ارجئت» عده‌اى ها را مكسور و عده‌اى هاء مكسور را اشباع و عده‌اى ساكن كرده‌اند.

ساحر: كوفيان بجز عاصم «سحار» و ديگران «ساحر» خوانده‌اند. اولى مبالغه است. بخصوص كه «عليم» نيز مبالغه است.

لغت‌

سحر: جادوگرى و انجام كارهايى كه به معجزه شبيه باشد.

اعراب‌

(فَما ذا تَأْمُرُونَ‌): ممكن است «ما» مبدء و «ذا» به معناى «الذى» باشد.

ممكن است «ما ذا» يك كلمه و در محل نصب باشد.

يأتوك جزم آن بخاطر اين است كه در جواب فعل امر واقع شده است.

(بِكُلِّ ساحِرٍ): باء به معناى «مع» يا براى تعديه است.

مقصود

(قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هذا لَساحِرٌ عَلِيمٌ‌): گروهى از اشراف و در باريان جيره خوار و بى عاطفه فرعون بمردم گفتند: اين مرد جادوگر ماهرى است.

(يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ فَما ذا تَأْمُرُونَ‌): ميخواهد دلهاى بنى اسرائيل‌