و از شرك و معصيت پرهيز كرده بودند، خيرات روز افزون را از آسمان و زمين بوسيله باران و گياهان و ميوه‌ها بر آنها مى‌گشوديم. چنان كه نوح بقوم خود وعده كرد كه اگر ايمان بياورند بركات آسمانى بر آنها نازل خواهد شد. برخى گويند: بركات آسمان استجابت دعاها و بركات زمين ميسر شدن حاجتهاست.

(وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ‌): اما آنها پيامبران را تكذيب كردند و ما آنها را بكيفر معصيتها و مخالفتها و تكذيب پيامبران گرفتار و باران را از آنها منع كرديم و نعمتهاى زمين را از آنها دريغ داشتيم.

(أَ فَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرى‌ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا بَياتاً وَ هُمْ نائِمُونَ‌): آيا مردم قريه‌ها و شهرهايى كه به تكذيب پيامبران مى‌پردازند، ايمن هستند كه شب هنگام، وقتى كه در خواب خوش فرو رفته‌اند، عذاب ما بر آنها نازل شود؟ چنان كه بر گذشتگان نازل شد.

(أَ وَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرى‌ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا ضُحًى وَ هُمْ يَلْعَبُونَ‌): آيا مردم قريه‌ها ايمن هستند كه در اول روز، عذاب ما بر آنها نازل شود و آنها سرگرم كارهاى بى‌فايده باشند؟

بديهى است كه هر كس سرگرم دنيا باشد و بآخرت توجهى نداشته باشد، گويى سرگرم بازى است. مقصود از اهل قريه، هر قريه و هر جمعيتى است كه سرگرم كارهاى بى‌فايده باشند و پيامبران را تكذيب كنند و از پرستش خداى يگانه سرباز زنند. اگر چه نازل شدن اين دو آيه بخاطر خيره‌سريهاى مشركين مكه بود.

(أَ فَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ‌): جبائى گويد: يعنى از همه اينها كه بگذريم، آيا آنها ايمن هستند كه عذاب خداوند طورى آنها را فراگيرد كه خودشان هم نفهمند؟ وى گويد:

علت اينكه عذاب را مكر ناميده، اين است كه طورى بر آنها نازل ميشود كه ندانند و نفهمند. چنان كه مكر نيز طرف را غافلگير مى‌سازد. برخى گويند: مكر خدا اين است كه آنها را بوسيله تندرستى و طول عمر و نعمتهاى ديگر سرگرم و غافل سازد.

(فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ‌): جز مردم زيانكار هيچكس از مكر خدا ايمن نيست.