بيان آيه 96 تا 99

قرائت‌

ا و امن: عراقيان بفتح واو خوانده‌اند و ديگران به سكون. طبق قرائت اول همزه استفهام است و طبق قرائت دوم ابو على گويد: ممكن است «او» بمعناى اضراب باشد. يعنى «بلكه» و ممكن است به اين معنى باشد كه آيا از يكى از اين عقوبتها ايمنى دارند؟

لغت‌

بركات: خيراتى كه در حال فزونى باشد.

امن: آرامش، طمأنينه، ثقه. ضد خوف.

باس: عذاب. بئيس يعنى مردى كه در جنگ سخت باشد.

نوم: خوابى كه چشم را از ديدن و گوش را از شنيدن باز دارد.

ضحى: اول روز مكر: نيرنگ‌

اعراب‌

لو: حرف شرط در ماضى و «ان» حرف شرط در مستقبل.

(أَ فَأَمِنَ‌ أَ وَ أَمِنَ‌): استفهام براى استيناف و عطف براى ارتباط است. اين موضوع در عطف جمله بر جمله اشكالى ندارد.

مقصود

اكنون به بيان اين مطلب مى‌پردازد كه: امتهاى پيشين بر اثر كردار زشت خود بهلاكت رسيدند. مى‌فرمايد:

(وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌):

اگر مردم قريه‌هايى كه بر اثر انكار و سركشى بهلاكت رسيدند، پيامبران ما را تصديق‌