بدينترتيب شعيب خاطر خود را تسلى مى‌دهد، زيرا او در هدايت قوم تمام كوششهاى لازم را كرده است. اما چه كند؟ آنها سركشى و تمرّد پيشه كردند و اين هم سزايشان! بلخى گويد: از اين آيه بر مى‌آيد كه كافر را نبايد دعوت به خير كرد و بخاطر هلاك كافران و ستم پيشگان نبايد متأسف شد.