قدرت آنها را افزايش داده است.

(وَ انْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ‌): در باره سرنوشت عاد و ثمود و لوط فكر كنيد و به بينيد كه چگونه دچار عذاب و هلاكت شدند.

(وَ إِنْ كانَ طائِفَةٌ مِنْكُمْ آمَنُوا بِالَّذِي أُرْسِلْتُ بِهِ وَ طائِفَةٌ لَمْ يُؤْمِنُوا فَاصْبِرُوا حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنا وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ‌): اگر جماعتى از شما برسالت من ايمان آورده و سخن مرا پذيرفته‌اند و جماعتى از تصديق من خود دارى كرده‌اند، صبر كنيد تا خداوند كه بهترين حكم كنندگان است و به كسى ستم نميكند، در ميان ما حكم كند.

مقصود شعيب اين است كه اگر مى‌بينيد مردم از اطراف من پراكنده هستند، مغرور نشويد، زيرا عاقبت نيكو از آن من است و هر دو جماعت به نتايج اعمال خود ميرسند. يا در دنيا يا در آخرت. بدين ترتيب آنها را تهديد ميكند.

بلخى گويد: در اين آيه آنها را امر كرد كه دست از كارهاى زشت خود بردارند و مردم را از ايمان بخداوند مانع نشوند. پس امر به خير و رشد كرده است نه امر به باقى ماندن بر كفر. از اين آيه بر مى‌آيد كه همه كارهاى كافران كفر و معصيت نيست.

آنها كه چنين عقيده‌اى دارند، به خطا رفته‌اند.