خود را از راه و رسم شما منزه مى‌شمارند.

(فَأَنْجَيْناهُ وَ أَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كانَتْ مِنَ الْغابِرِينَ‌): لوط و خانواده‌اش را نجات داديم. بجز همسرش كه در شهر باقى ماند و با قوم هلاك شد. او بدين قوم بود و به لوط ايمان نياورد. حسن و قتاده گويند: يعنى وى از كسانى بود كه در عذاب خداوند باقى ماند.

(وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ مَطَراً فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ‌): بر مردم شهر لوط، مثل باران سنگ باريديم. در آيه ديگر ميفرمايد:(وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ حِجارَةً مِنْ سِجِّيلٍ) (هود 82: بر آن شهر سنگ باريديم) پس بايد بينديشى و بديده خرد بنگرى كه سرانجام گنهكاران، چه از لحاظ عذاب دنيوى و چه از لحاظ عذاب اخروى چگونه است.

داستان لوط و قومش‌

در روايتى كه بوسيله ابو حمزه ثمالى و ابو بصير از امام باقر (ع) روايت شده است، لوط مدت سى سال در ميان قوم بسر برد. او از خود قوم نبود، بلكه از خارج بسوى ايشان رفته بود. آنها را بسوى خدا دعوت ميكرد و از زشتى‌ها بر حذر ميداشت.

مردم او را پاسخ نگفتند و از او اطاعت نكردند. خود را از جنابت پاك نميكردند و بسيار بخيل و نظر تنگ بودند. سرانجام بكيفر بخل و نظر تنگى دردى بيدرمان در فروج آنها افتاد. جريان از اين قرار بود كه آنها بر سر راه كاروان مصر و شام بودند و مهمانان زيادى بر آنها وارد ميشدند. آنها از پذيرايى مهمانان بيزار بودند. تصميم گرفتند كه هر گاه غريبى وارد شهر ميشود، او را رسوا كنند تا مايه عبرت ديگران گردد.

در نتيجه دچار مرضى شدند كه آسايش خود را از مردها ميخواستند و در ازاى آن پول ميپرداختند.

لوط مردى سخى و دست و دل باز بود و بگرمى از مهمانان پذيرايى ميكرد.

وى را از اين كار منع كرده، گفتند: اگر دست برندارى، مهمانت را رسوا مى‌كنيم.

لوط از آن پس ورود مهمانان را پوشيده ميداشت. سرانجام خداوند، اراده فرمود كه‌