(فَذَرُوها تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌):

بگذاريد شتر خدا در زمين خدا بچرد و به او صدمه‌اى نرسانيد كه گرفتار عذابى دردناك خواهيد شد.

(وَ اذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفاءَ مِنْ بَعْدِ عادٍ): نعمتهاى خدا را بياد آوريد كه پس از قوم عاد شما را وارث اين سرزمين كرد و در آن متمكن ساخت.

(وَ بَوَّأَكُمْ فِي الْأَرْضِ‌): و براى شما خانه‌ها و مساكنى در آن قرار داد تا در آنها مأوى گزينيد.

(تَتَّخِذُونَ مِنْ سُهُولِها قُصُوراً وَ تَنْحِتُونَ الْجِبالَ بُيُوتاً): در بيابانهاى آن خانه‌ها و قصرها و ويلاهاى تابستانى مى‌سازيد و در كوه‌ها منزل درست مى‌كنيد.

ابن عباس گويد: براى تابستان در بيابان خانه درست مى‌كردند و براى زمستان از كوه خانه مى‌تراشيدند تا جاى آنها محكمتر و گرمتر باشد. گويند: نظر به اينكه عمر آنها طولانى بود، ناچار بودند، از كوه خانه در آورند كه دوام بيشترى داشته باشد.

(وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ‌): در روى زمين فساد و آشوب نكنيد.

(قالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِمَنْ آمَنَ مِنْهُمْ أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ صالِحاً مُرْسَلٌ مِنْ رَبِّهِ‌): آنان كه دچار كبر و نخوت شده بودند، به افراد مؤمن كه ضعيف و ناتوان بودند، مى‌گفتند: آيا شما يقين داريد كه صالح فرستاده خداست؟

(قالُوا إِنَّا بِما أُرْسِلَ بِهِ مُؤْمِنُونَ‌): پاسخ مى‌دادند: ما ايمان داريم كه آنچه بسوى او فرستاده ميشود از جانب خداست.

(قالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا بِالَّذِي آمَنْتُمْ بِهِ كافِرُونَ‌): در جواب مى‌گفتند:

ولى ما به آنچه شما اعتقاد داريد كافريم.

(فَعَقَرُوا النَّاقَةَ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ‌): سرانجام شتر را نحر كردند و فرمان خدا را زير پا گذاشتند.

(وَ قالُوا يا صالِحُ ائْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ‌): گفتند: اى صالح‌