پرستش بتان فرا ميخوانى. برخى گويند: يعنى ترا در گمراهى مى‌بينيم. برخى گويند:

يعنى گمان ما در باره تو اين است كه گمراهى.

(قالَ يا قَوْمِ لَيْسَ بِي ضَلالَةٌ): نوح در پاسخ آنها گفت: من از راه صواب خارج نشده‌ام كه مرا گمراه ميخوانيد.

(وَ لكِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ‌): لكن من فرستاده خدا هستم كه مالك هر چيزى است.

(أُبَلِّغُكُمْ رِسالاتِ رَبِّي وَ أَنْصَحُ لَكُمْ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌): من پيامهاى الهى را به شما ابلاغ ميكنم و آنچه بمن گفته شده است بدون كم و زياد و تغيير به شما ميگويم و از صفات و توحيد و عدل و حكمت خدا چيزيهايى ميدانم كه شما نميدانيد و بقولى يعنى: از دين خدا چيزهايى ميدانم كه شما نميدانيد و بقولى يعنى: از قدرت و سلطنت و شدت كيفر خدا چيزهايى ميدانم كه شما نميدانيد. همه اين معانى محتمل است. گويند: اين مطلب را نوح از اين جهت ميگفت كه: قومش هنوز نشنيده بودند.

كه خداوند مردمى را عذاب كرده است، اما اقوام بعدى اين مطلب را شنيده بودند.

چنان كه هود گفت: شما بعد از قوم نوح جانشين آنها هستيد و شعيب به قوم خود گفت:

همان چيزى به شما ميرسد كه بقوم نوح رسيد.

(أَ وَ عَجِبْتُمْ ...) تا پايان آيه: همزه استفهام بر واو عطف وارد شده و معناى آن انكار است. بنا بر اين، كلام از جهتى متصل و از جهتى مستقل است. يعنى نبايد تعجب كنيد از اينكه بيان و نبوت و رسالت از جانب پروردگارتان بر مردى مثل خودتان نازل شده است تا شما را- اگر ايمان نياوريد- از كيفر بترساند. اينكه ميگويد:

نبايد تعجب كنيد، بخاطر اين است كه اگر مردى براى ارشاد و اصلاح قومى صميمانه و با دلسوزى قيام كند، تعجبى ندارد. تعجب در اين است كه مردم بخودشان ترحم نكنند و اسباب بدبختى خود را فراهم سازند. وانگهى رسالت، به صلاح مردم و مطابق حكمت و مصلحت است و عقل آن را تأييد ميكند. بهر حال منظور از آمدن نوح اين بود كه آنها از شرك و معصيت بپرهيزند تا به آنها رحم شود. حسن گويد: يعنى‌