(مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ‌): «من» براى ابتداست. يعنى مبدء رسالت من خداوند است.

مقصود

قبلا در باره دلائل يگانگى خود سخن گفت. اكنون در باره رفتار گذشتگان سخن ميگويد تا براى پيامبر اسلام تسليتى باشد. نخست به شرح داستان نوح پرداخته، ميفرمايد:

(لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى‌ قَوْمِهِ‌): «لام» براى قسم و «قد» براى تأكيد است. يعنى حقاً بتو ميگويم كه نوح را مكلف كرديم كه بسوى قوم خود برود و وظيفه رسالت را به انجام برساند. اين مقام، بقدرى عظمت دارد كه صاحب آن لايق عاليترين تعظيم و تكريم است. نوح پسر ملك بن متوشلخ بن اخنوخ يعنى ادريس است. او پس از ادريس نخستين پيامبر است. برخى گفته‌اند: او نجار بود و در سال مرگ آدم بدنيا آمد. مرگ آدم در هزاره اول و بعثت نوح در هزاره دوم، در سن چهار صد سالگى بود. برخى گويند در سن پنجاه سالگى بود و 950 سال پيامبرى كرد. در سه قرن اول رسالت خود شبانه روز مردم را دعوت ميكرد و بر فرار و بى ايمانى آنها افزوده ميشد.

اينقدر او را مى‌زدند كه بيهوش ميشد و چون بهوش مى‌آمد ميگفت: خدايا قومم را هدايت كن. آنها نادان هستند. سرانجام بدرگاه خدا از دست آنها شكايت كرد و دنيا در زير آب غرق شد. پس از آن 90 سال و بروايتى بيشتر، زندگانى كرد.

(فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌): گفت: اى قوم خدا را پرستش كنيد. جز او خدايى نداريد. من ميترسم كه گرفتار عذابى بزرگ شويد. اينكه ميگويد: ميترسم، بخاطر اين است كه هنوز اميدوار است كه آنها ايمان بياورند.

(قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ إِنَّا لَنَراكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌): جبائى گويد: ملا يعنى جماعتى از قوم. ابو مسلم گويد: منظور سران و اشراف قوم است كه به نوح گفتند:

عقيده ما در باره تو اين است كه تو از حق دور و گمراه هستى، زيرا ما را به ترك‌