كه در انتظار سرانجام و نتايج كارها هستند و به آن ايمان و اعتراف دارند. پس نسبت انتظار به آنها مجازى است. جبائى گويد: مقصود از تأويل، و عده‌هايى است كه در باره بعث و نشور و حساب و عقاب، بآنها داده شده است.

(يَقُولُ الَّذِينَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ قَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِ‌): آنان كه دستورات ما را بدست فراموشى سپردند و از آنها اعراض كردند، در آن روز اعتراف مى‌كنند كه فرستادگان خدا بر حق بوده‌اند و عقل بدرستى گفتار آنها گواهى مى‌دهد.

(فَهَلْ لَنا مِنْ شُفَعاءَ فَيَشْفَعُوا لَنا أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ‌):

آرزو مى‌كنند كه شفيعانى پيدا شوند و آنها را از كيفر نجات دهند يا اينكه بدنيا باز گردند و دست از شرك و معصيت بردارند.

(قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ‌): آنچه در باره خدايى بتها و شفاعت آنها مى‌گفتند، بر باد رفت و خود را بهلاكت افكندند.