ممكن است خداوند به آنها قدرتى ببخشد كه صداى يكديگر را بشنوند. يا اينكه موانع شنيدن صدا را از ميان بر ميدارد.

(الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا): آنها كه دين خود را كه خداوند به آن امر كرده بود سرگرمى و بازى پنداشتند و هر چه خداوند حلال كرده بود حرام و هر چه حرام كرده بود حلال شمردند و بزندگى دنيا و باقى ماندن زياد در اين سراى فانى فريفته شدند.

(فَالْيَوْمَ نَنْساهُمْ كَما نَسُوا لِقاءَ يَوْمِهِمْ هذا): ابن عباس و حسن و مجاهد گويند:

يعنى امروز آنها را در عذاب باقى مى‌گذاريم، همانطورى كه آنها خود را براى چنين روزى آماده نكردند. جبائى گويد: يعنى با آنها معامله كسى مى‌كنيم كه در آتش بدست فراموشى سپرده شده است، نه او را اجابت مى‌كنيم و نه او را رحم! همانطورى كه آنها هم در دنيا از تفكر و انديشه و تحصيل دانش نسبت بمطالب دينى خوددارى و همه چيز را فراموش كردند.

(وَ ما كانُوا بِآياتِنا يَجْحَدُونَ‌): «ما» در هر دو مورد، مصدرى است. يعنى با آنها بدو جهت معامله فراموش شدگان مى‌كنيم: يكى بواسطه اينكه امروز فراموش كردند، ديگر بواسطه اينكه آيات ما را منكر شدند.

در باره اين آيه اختلاف است. برخى گويند: اين آيه كلام خداست و حكايت از اهل بهشت نيست و كلام اهل بهشت تا(حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ) تمام شده است. برخى گويند تا(الْحَياةُ الدُّنْيا) كلام اهل بهشت است و دنباله آن كلام خداست.