در روايت است كه پيامبر فرمود: هر گاه ديديد كه اهل معصيت، از نعمتهاى خدا برخوردارند، بدانيد كه به آنها مهلت داده شده و سرانجام گرفتار ميشوند. سپس همين آيه را تلاوت فرمود. از على ع نيز روايت شده است كه: اى فرزند آدم، هر گاه ديدى كه خداوند نعمتهاى خود را پياپى بتو ميدهد، بترس!( فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا): آرى مردم ستمكار دچار عذاب شدند و نسل آنها منقرض شد.

(وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌): ستايش خدايى راست كه پروردگار جهانيان است و دشمنان را هلاك و كلمه پيامبران را بلند مى‌كند. در اينجا خداوند متعال خود را ستايش مى‌كند، بخاطر اينكه اصل آنها را از بين برده و آثار آنها را محو كرده است، زيرا تمام وسائلى كه براى هدايت آنها لازم بود- يعنى فرستادن پيامبران و مبتلا كردن آنها به سختى‌ها و آسايشها، محنت‌ها و خوشيها و غمها و شاديها و مبالغه در ترسانيدن و تنبيه آنها و حد اكثر مهلت- براى آنها فراهم كرده است و آنها ايمان نياورده‌اند. اينها همه حاكى از لطف پروردگار هستند و سزاوار است كه در برابر اين كارها ستايش شود.

علاوه بر اين، مردم مؤمن را تعليم مى‌دهد كه خدا را حمد كنند، زيرا شر ستمكاران را از سر آنها كوتاه و آنها را هلاك كرده است، اين خود بزرگترين نعمتى است كه خدا را مستوجب حمد مى‌سازد.

در روايت است كه: فضيل بن عياض از امام صادق ع پرسيد: پرهيزكار كيست؟

فرمود:

- پرهيزكار كسى است كه از حرامهاى خدا دورى و اجتناب كند. كسى كه از امور مشتبه، نپرهيزد، گرفتار حرام ميشود بدون اينكه حرام را بشناسد و كسى كه كار زشتى را بنگرد و با داشتن قدرت، در صدد منع آن برنيايد، دوستدار معصيت خداست.

و چنين كسى دشمنى خود را با خدا آشكار كرده است. كسى كه باقى ماندن ظالم را دوست بدارد، دوستدار معصيت خداست. خداوند براى هلاك كردن ستمكاران، خود را حمد كرده و فرموده است:( فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌)