بيان آيه 137

قرائت‌

ابن عامر «زين» بضم زاء «قتل» به رفع «اولادهم» به نصب و «شركائهم» بجر خوانده است. ديگران اولى را بفتح زاء، دومى را به نصب، سومى را بجر و چهارمى را برفع خوانده‌اند. طبق اين قرائت «شركائهم» فاعل «زين» و «قتل اولادهم» مفعول آن است. طبق قرائت اول «قتل» نايب فاعل «زين» است كه اضافه به فاعل يعنى «شركائهم» شده و مفعول به يعنى «اولادهم» ميان مضاف و مضاف اليه فاصله شده است. اما اين فاصله، ضعيف است و بقول ابو على فارسى در شعر جايز است. مثل:

در اينجا «القسى» ميان مضاف و مضاف اليه فاصله شده است. يعنى: آنها اطراف چراگاه‌هايى مى‌گردند كه زمين آن هدف تير قرار نگرفته است.

لغت‌

ارداء: هلاك كردن. «مرداة» سنگى كه از بالاى كوه پرتاب شود.

مقصود

اكنون خداوند درباره يكى ديگر از خصلتهاى زشت آنها ميفرمايد:

(وَ كَذلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلادِهِمْ شُرَكاؤُهُمْ‌): همانطور كه اينان در زراعت و چارپايان خود سهمى براى خدا قرار مى‌دادند، همچنين شيطانها كشتن دختران و زنده بگور كردن ايشان را از ترس فقر و ننگ، در نظر ايشان آراسته‌اند.

اين معنى از حسن و مجاهد و سدّى است. فراء و زجاج گويند: خدمتگزاران بتها اين عمل را در نظرشان زينت مى‌دادند. برخى گويند: مردم گمراه اين كار را مى‌كردند.