بيان آيه 57

قرائت‌

و الكفار: اهل بصره و كسايى اين كلمه را به جر و ديگران به نصب خوانده‌اند.

نصب بنا بر اين است كه عطف بر «لا تتخذوا الذين» و جر بنا بر اين است كه عطف بر «من الذين اتوا ...» باشد.

هزواً: زجاج گويد: اين كلمه را به چهار صورت مى‌توان قرائت كرد:

1- هزءاً بدو ضمه و همزه- كه اصل است.

2- هزواً به دو ضمه واو بجاى همزه كه بخاطر ضمه ما قبل، تبديل شده.

3- هزء، به سكون زاء و همزه. اين سه وجه، خوب است و قرائت ميشود. وجه ديگرى هم جايز است لكن قرائت نشده، و آن «هزا» مثل «هدى» مى‌باشد.

لغت‌

هزو: سخريه و استهزاء. خداوند مى‌فرمايد:(وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ) (انعام 10: پيامبران پيش از تو، مورد استهزا واقع شدند) شاعر گويد:

يعنى: آگاه باش، او مسخره كرد و پيرى او را به شگفت در آورد، اين كار پيش تو ناپسند و عجيب نيست! لعب: چيزى را ببازى گرفتن و آن را بصورتى ناحق در آوردن و راه ناصواب پيمودن.

شأن نزول‌

ابن عباس گويد: زيد بن تابوت و سويد بن حرث، اظهار اسلام كردند ولى در صف منافقان قرار داشتند. گروهى از مسلمانان با آنها دوستى ميكردند. از اينرو آيه نازل شد.