همانطورى كه گفتيم براى لفظ «ولى» بيشتر از دو معنى نيست. هر گاه يكى از دو معنى محال باشد، ديگرى محقق خواهد بود.

اينكه مى‌گوييم مصداق منحصر بفرد(الَّذِينَ آمَنُوا) على ع است، روايتى است كه از طريق اهل تشيع و تسنن، نقل شده است كه آيه شريفه، درباره على ع هنگامى نازل شد كه انگشترى خود را در حال ركوع به سائل بخشيد. همچنين بطور كلى كسانى كه مى‌گويند «ولى» به معناى شخص واجب الاطاعة و امام است، مى‌گويند: مقصود على ع است و تنها مصداق آيه، آن بزرگوار مى‌باشد.

ممكن است كسى بگويد: «الذين» جمع است و جايز نيست كه در معناى مفرد بكار رود.

لكن بايد توجه داشت كه اهل لغت گاهى از لفظ جمع، اراده مفرد مى‌كنند و اين كار را بمنظور تعظيم و تجليل انجام مى‌دهند. اين مطلب بقدرى مشهور است كه نيازى به استدلال ندارد.

ممكن است گفته شود:(وَ هُمْ راكِعُونَ) حال از دادن زكات نيست، بلكه مقصود اين است كه عادت آنها ركوع است.

در جواب گوييم:

- در جمله‌(يُقِيمُونَ الصَّلاةَ) ركوع نيز وجود دارد، زيرا نماز بدون ركوع نميشود. بنا بر اين اگر جمله‌(وَ هُمْ راكِعُونَ) را قيد براى عمل زكات دادن، نگيريم و بگوييم مقصود اين است كه صفت و عادت آنها ركوع است، مطلب را بدون داشتن فايده‌اى تكرار كرده‌ايم. بديهى است تفسيرى كه داراى فايده‌اى باشد از تفسيرى كه فائده‌اى ندارد، برتر است.

دليل ديگر اينكه: خداوند متعال در ابتداى آيه همه مؤمنان را مخاطب ساخته، گويد: «ولى شما خدا و ...» سپس «رسول» را از جمله مؤمنان خارج كرده، «ولى» معرفى مى‌كند. پس از آن «كسانى كه ايمان آورده‌اند» ياد مى‌كند و آنها را نيز ولى ميخواند. حال اگر مقصود از «كسانى كه ايمان آورده‌اند» عموم باشد،