«فردا پرچم را بدست كسى خواهم داد كه خدا و رسولش را دوست بدارد و خدا و رسول، او را دوست دارند. او كسى است كه همواره بسوى دشمن حمله‌ور است و هيچگاه از دشمن فرار نميكند. از ميدان نبرد باز نخواهد گشت تا خداوند قلعه‌هاى خيبر را بدستش فتح كند» آن گاه پرچم را بدست على داد. صفات ديگر، از قبيل نرمى با مؤمنان و سختى با كافران و جهاد در راه خدا و بيمناك نبودن از سرزنش مردم، همه در على جمع است و هيچ كس نمى‌تواند منكر آن شود، زيرا سختگيرى او نسبت باهل شرك و مهربانى او نسبت بمؤمنان و مواردى كه اسلام را از خطر سقوط حفظ كرد، بر احدى پوشيده نيست. مؤيد ديگر، اين است كه پيامبر، قريش را تهديد كرد كه بعد از او على با ايشان جنگ خواهد كرد. هنگامى كه سهيل بن عمرو با جماعتى از قريش، حضور پيامبر آمده، عرض كردند. گروهى از غلامان ما بتو پيوسته‌اند، آنها را به ما باز گردان. پيامبر به آنها فرمود: «شما اگر تسليم نشويد، خداوند مردى را مامور كند كه شما را بر تاويل قرآن بزند، همانطورى كه من شما را بر تنزيل قرآن سركوب كردم» گفتند: يا رسول اللَّه، او ابو بكر است؟ فرمود: نه. كسى كه اكنون در اطاق، مشغول اصلاح كفش است. در اطاق على ع مشغول تعمير كفش پيامبر بود. در روايت است كه در روز جنگ بصره، على فرمود: «بخدا اهل اين آيه، تا امروز جنگ نكرده بودند» و همين آيه را تلاوت كرد. ابو اسحاق ثعلبى در تفسير خود نقل كرده است كه پيامبر فرمود: «روز قيامت، گروهى از اصحاب من بر سر حوض كوثر، نزد من مى‌آيند ولى آنها را از من دور ميكنند.

خواهم گفت: خدايا، اصحابم، اصحابم. بمن مى‌گويند: نمى‌دانى بعد از تو چه كارها كرده‌اند. اينها پس از مرگ تو بازگشت بقهقرى كردند» برخى گويند: اين آيه عام است و شامل تمام كسانى كه تا روز قيامت، در روى زمين داراى چنين صفاتى باشند، ميشود.

على بن ابراهيم گويد: اين آيه درباره مهدى موعود و اصحاب اوست. قسمت اول آيه، خطاب است به كسانى كه درباره آل محمد ص ظلم كردند، آنها را كشتند و حقشان را غصب كردند ممكن است اين قول را تاييد كنيم به اينكه: قومى كه خداوند به آوردن آنها وعده‌